23 mei 2018 | 23 mei 2019: een jaar waarin alles veranderde

Vandaag 1 jaar geleden, 23 mei 2018 veranderde alles ….

Wat een aparte memorabele gekke dag is het vandaag. Want vandaag een jaar geleden om tien uur ‘s avonds kreeg ik die pijnaanval. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zat te kletsen aan tafel met Lars. We kunnen zo fijn babbelen samen en ineens kreeg ik zo’n pijn in mijn linkerborst. Niet in mijn hartstreek, maar echt in mijn borst zelf. Mijn borst voelde zelfs warm door mijn kleding heen. Ik zei tegen Lars dat ik strakjes boven even zou kijken wat dit nu was. En bij check zat er best wel een behoorlijk bult. Ik maakte van bovenaf een foto om het beter te kunnen zien. Nou ja, dacht ik nog, waarschijnlijk gewoon hormonen. Want hebben wij vrouwen niet regelmatig pijnlijke borsten. Meestal is dat dan wel aan twee kanten in plaats van aan een zijde. Maar het ging helemaal niet door me heen dat het wel eens iets anders kon zijn ….

Lieve Wenneke

De volgende dag had ik Wendi aan de lijn en ik had nog steeds pijn aan mijn borst. Ik vertelde het haar en zij stond erop dat ik de huisarts belde. Oké dan, ik zal het doen. Weet je, zo ging het ongeveer. Ik zal haar eeuwig dankbaar zijn voor het aandringen, want achteraf was er geen dag te verliezen. Deze arts die ik normaal nooit heb van alle huisartsen in onze praktijk ging lichamelijk onderzoek doen. Tja, mogelijk een borstontsteking. “Ik schrijf antibiotica voor, volgende week zal het wel geslonken zijn.” Wel vroeg ze nog: “Als het nu geen borstontsteking is dan stuur ik je door en welk ziekenhuis zou je dan willen?” Ineens hadden we het toen over borstkanker. Maar het zal wel loos alarm zijn. Hmm, nu een jaar later echoën die woorden nog in mijn hoofd. Ik haalde het receptje op en ging braaf de medicijnen slikken.

Prachtig zomerweer

Vorig jaar rond deze tijd was het prachtig weer. Met een zomerjurkje zat ik op kantoor te werken. En ineens voelde ik iets in mijn oksel. Het was nu twee dagen later, vrijdag 25 mei. Wow, niet zomaar iets maar echt een soort golfbal. Ik belde weer naar de huisarts en ik moest meteen komen die middag. Ik had een andere huisarts en deze vond het toch passen bij het beeld van borstontsteking en adviseerde mij om de antibiotica vijf dagen door te slikken en op dinsdag weer terug te komen bij de eerste huisarts waar ik was geweest. Dus dit deed ik. Het weekend ging voorbij maar de zwelling slonk niet, alleen de pijn werd iets minder. De bult in mijn oksel voelde heel raar. De zorgen sloegen wel om mijn hart. Ik was zo blij dat het dinsdag 29 mei was en ik weer een check had bij de huisarts. Toen ze het zag begreep ze niet hoe ze de oksel over het hoofd kon hebben gezien. Maar ik denk zelf dat het een week eerder nog niet zichtbaar was. De tumor in mijn oksel zat verstopt en is later naar beneden gekomen. Pas later bleek dat er een zenuw getriggerd was in mijn borst, die een soort ontstekingsreactie veroorzaakte wat op borstontsteking leek. Gelukkig maar, want anders had ik nooit gemerkt dat ik wat had.

Vestingloop Den Bosch

Ik had me al ruim geleden ingeschreven voor de hardloopwedstrijd de Vestingloop 2018 in Den Bosch. En had de huisarts gevraagd of dat wel zou kunnen met de vermeende borstontsteking. Op zondag 27 mei zou ik de 10 km lopen. Ze was er niet wild enthousiast over maar als de medicijnen zouden aanslaan zou het wel kunnen. Ik sprak met haar af dat ik even zou kijken hoe ik me zou voelen en afhankelijk daarvan of ik zou gaan. Maar ik voelde me fysiek prima, de pijn was met de medicijnen wel minder geworden en het hardlopen geeft me altijd zo’n heerlijk gevoel. Met een sport-bh aan zit alles strak ingebonden. Samen met Carola en Arnold ben ik naar de Vestingloop gegaan. Muziek op en lekker lopen, dat werkt heel goed als je je veel zorgen maakt.

Terugkijken is zo apart

Vorig jaar rond deze tijd zat ik in een onzekere tijd. Naar aanleiding van de ontsteking ging ik wat googlen, iets wat altijd wordt afgeraden omdat je van die vreselijke verhalen leest. Maar iedereen doet het toch! Ik ook. Over ontstekingsborstkanker las ik bijvoorbeeld dat dit zeldzaam is. Het hield me in deze dagen wel bezig. Gedachten als ‘Nee toch niet bij mij?’ ‘Zoveel pech kan ik toch niet hebben?’ ‘Nee joh, statistisch gezien op mijn leeftijd is de kans toch zo klein!’ Gedachten waarmee ik het probeerde van me af te zetten. En nuchter als ik ben, bedacht ik mij: als ik het dan wel heb, heeft zorgen maken geen zin. ‘Laat ik het maar afwachten …’