Chaos in mijn hoofd

Het lijkt of mijn hoofd niet meer UIT kan; chaos in mijn hoofd

Ik wil het zo beschrijven zodat iedereen mij kan volgen. Het klinkt zo dramatisch de titel! Het voelt alsof er twee duiveltjes in mijn hoofd zitten. De ene trekt aan een groot laken waar knopen inzitten naar links en het andere duiveltje trekt aan hetzelfde geknoopte laken naar rechts. Ik zit precies in het midden en raak in conflict met mezelf, doe ik het ene of doe ik het andere? Of voel ik het ene of het andere? Voel ik het allemaal? De ene keer staat het duiveltje voor verstand en het andere duiveltje voor gevoel. De andere keer voor iets simpels, ga ik dat wel of niet doen? Waar het dan ook over gaat, iets kleins of iets groots, het gaat altijd over contrasten. Hier zie je, het wordt al ingewikkeld. Misschien is de metafoor ‘laken met knopen’ wel heel toepasselijk.

In sneltempo genezen

Wat klaag ik nou? Het is bizar dat ik met een jaar volledig genezen ben van een agressieve vorm van borstkanker. Hallo, drie tumoren! Het beeld past bij mij. Geen berg te hoog of ik beklim hem wel. Ik wist van tevoren dat ik er goed doorheen zou komen, net alsof ik in een glazen bol had gekeken. Heel vreemd. En ik wilde ook geen belasting zijn voor mijn omgeving. Poeh wat een last, leek me dat. Gaandeweg merkte ik dat het te doen was, het behandeltraject. Ik moest wel, een andere optie was er niet. En nu wil ik dat het herstellen net zo snel gaat als het genezen. Nu komt het. Het herstellen is fysiek natuurlijk. Maar het herstellen is ook mentaal. Ahhhh en dat wil ik helemaal niet toegeven. Aan de buitenkant ziet iedereen weer een energieke sportieve vrouw, kleurtje, wat make-up, een leuk jurkje misschien. Bijna alsof er niets is gebeurd, op mijn korte koppie na dan. Maar dat schijnt me goed te staan.

KUT

Ja godver, ik vind het gewoon klote. Eerste keer dat ik die woorden gebruik. Voel me zo onzeker met het korte haar, met de nieuwe dingen die ik voel, vind en ervaar. Ben ik dat nu wel of niet? Ik raak verstrikt in mezelf. Het was altijd zo simpel in mijn binnenste. Ik zeg bewust niet hoofd. Want dan zou ik mezelf tekortdoen. Ik ben meer dan een hoofd. Een enorm dialoog speelt zich af aan mijn binnenkant. Alles lijkt op losse schroeven te staan. Zou het normaal zijn na een behandeltraject om door dit soort processen te gaan? Mijn bestie zou zeggen, ‘ja natuurlijk Ris’. Ik hoor Wendi het al zeggen. En ook Yvonne, zou zeggen ‘ach lieverd, neem de tijd’. Waren zij maar mijn duiveltjes!

Ik weet het zo goed …

Psychologie van de koude grond, noem ik die gesprekstechnieken om ‘de ziekte’ een plekje te geven. Het er steeds over hebben brengt niet zo veel, behalve het levendig houden. Er is genoeg over gezegd. Maar het niet benoemen wat het met me doet is natuurlijk weer de andere kant van het spectrum. Goede vragen stellen aan jezelf is nog een hele kunst. Door het boek ‘Superbrein’ wat ik op dit moment lees, ben ik eens te meer bewust geworden van het geheugen van je cellen. De emotionele lading verwerken van wat dan ook, is als de olie die elke auto nodig heeft. Zonder olie loopt je auto vast. Ik moet erkennen voor mezelf dat er een emotioneel component is in ziek zijn en genezing. En dat ik veranderd ben, ik zal niet meer dezelfde worden als voor de borstkanker. Vanbinnen voel ik dat er iets is getransformeerd, maar eigenlijk verzet ik me ertegen. Ik wil terug naar het oude vertrouwde.

Ontdekkingsreis

Het voelt, realiseer ik me nu, alsof alles door elkaar is geschud. En ik opnieuw naar orde aan het zoeken ben. Heb ik net besloten dat ik de volgorde weet, merk ik vervolgens dat het toch niet goed voelt en de volgorde anders moet. Als ik dan een dag heb waarbij ik mijn fysieke beperking merk, dan ga ik met een enorme vaart tegen de muur. Het enige wat me daarbij helpt is sporten. Met sporten kom ik uit mijn overpeinzing en maak ik contact met mijn lichaam. Eigenlijk is het sporten in dit geval lichaamswerk. Mooi is dat! Lichaamswerk is therapie. Het schrijven heeft me in dit proces al zoveel gegeven. Dat merk ik ook nu weer. Deze ontdekkingsreis gaat nog even door …