Chemokuur 7 afgerond

Weer een mijlpaal bereikt, we gaan door naar chemokuur 8

Vrijdag 26 oktober kreeg ik chemokuur zeven, zowel immuno als chemo. Om kwart voor negen was ik er en om half drie liep ik de afdeling weer af. Op een gegeven moment kennen ze je. Bij binnenkomst meld ik me bij de secretaresse. “Dat is weer even geleden he?” Inderdaad! Ik vraag haar of ze, als ik wegga, in de gaten wil houden of mijn planning er nu anders uit ziet. “Nou,” zegt ze. “Ik heb het al klaar liggen voor je!” Het zijn maar van die kleine dingen, maar oh zo fijn! Je bent geen nummertje, maar een mens. Ik bedenk me ter plekke dat als ik klaar ben met de chemo’s, ik bij de laatste keer een grote taart voor ze ga meenemen om iedereen te bedanken!

Room 6, deze had ik nog niet gehad

Deze keer liep ik met de verpleegkundige naar kamer zes met een geweldig uitzicht op grote groenen bomen. Dit is een tweepersoonskamer in plaats van een vierpersoonskamer waar ik normaal in lig. De verpleegkundige legt uit dat er een zieke is en dat daardoor het één en ander nu anders is ingedeeld. Ik ben de eerste vandaag. Ik neem plaats op het bed met mijn vers gehaalde cappuccino uit het restaurant. De verpleegkundige vraagt hoe het met mij gaat. Ik geef haar een update over de lage bloedwaardes. Alles wat ze nodig heeft om me aan te sluiten ligt al klaar. Niet veel later is het infuus op mijn PAC aangesloten en loopt de kuur.

Lieve onbekende mevrouw

Even later komt er een stel binnenlopen. Waarvan de vrouw een mutsje draagt. Zij gaat op het bed zitten en hij op een stoel. Dezelfde verpleegkundige komt haar helpen en vragen hoe het gaat. Ze heeft een picc-lijn waarop ze wordt aangesloten. Als alles bij haar klaar is vraag ik haar wat ze heeft, want het klinkt allemaal best heftig waar ze doorheen gaat. Dan vertelt ze mij dat ze ongeneeslijk ziek is en dat herhaaldelijk de Wet van Murphy opspeelt. Ze heeft darmkanker met uitzaaiingen naar de lever, longen en lymfe. Ze wil graag haar oudste dochter achttien zien worden. Haar lichaam houdt het gelukkig al langer vol dan gedacht. Hoe oneerlijk is het leven dat ik beter kan worden en zij niet. Ik voelde me daar erg rot over. Door het anti-allergiemiddel viel ik rond één uur in slaap. Ik heb geen afscheid meer kunnen nemen, maar heb wel de website waar ik op schrijf kunnen doorgeven. Mede ook vanwege de supplementen die ik gebruik. Ik ga een apart blog maken met alles wat ik gedurende deze periode gevonden heb en heb uitgetest zodat het voor lezers makkelijker is om terug te vinden.

Dagen na de chemo

Dat mijn bloedwaardes nog steeds laag zijn, blijkt wel uit de dagen na de chemo. Normaal heb ik meteen weer energie na een chemo, maar deze keer niet. Sterker nog, gisteren was ik zo ontzettend moe. Ik moest de wekelijkse boodschappen halen en gelukkig gingen Lars en Merel mee. Na de boodschappen vergat ik door te rijden naar Broeders in Oosterhout voor de supplementen die op waren. Ik had nl vier middelen besteld. We gingen bij opa en oma een bakkie doen, vooraf zijn we naar Oosterhout gereden om daarna naar Den Bosch te rijden. Opa heeft longontsteking dus wilde ik graag even langs die twee auggies! Twee koppen koffie en een appeltaartje verder begon wat van mijn vermoeidheid op te klaren. We gingen daarna nog naar Karen om wat kleding voor Lars op te halen. De zoon van Karen is een stuk groter dan Lars. We waren op het idee gekomen om de merkkleding van Luca over te nemen. Ook daar nog even een bakkie en toen naar huis.

Nog twee chemodagen te gaan en dan klaar!

Zoals het er nu uitziet heb ik nog twee keer één chemodag te gaan. De chemokuur, die normaal uit twee dagen bestaat, heeft dr. Oliekan ingekort naar één dag. Dit nieuwtje hoorde ik niet van hemzelf, maar van de verpleegkundige die het in mijn dossier zag staan. Ik durf nog niet al te vroeg te juichen, want wie weet plakt hij er nog een tiende eendaagse kuur achteraan. Het doet wel wat met me, merk ik. Het is niet voor niets dat AVL negen kuren van twee dagen voorschreef. We wijken af van het protocol. Anderzijds past het wel bij het beeld wat de MRI-scan liet zien, namelijk dat de tumor in mijn borst al was opgeruimd. We hebben alleen geen informatie over mijn lymfe en dat blijf ik spannend vinden. Over twee weken zie ik de oncoloog weer en kunnen we overleggen.