De laatste immunobehandeling!

28 juni 2019: ik mag voor de laatste immunobehandeling

Droom

Terwijl ik beneden aan de koffie zit flitst de droom die ik vannacht had door me heen. Wat een bizarre droom heb ik gehad. Dat heb ik wel vaker trouwens. Maar vannacht ging de droom over kanker: Ik ging naar de huisarts en kreeg een testje. Nu ik klaar was met de behandelingen werd er gekeken of het allemaal wel weg was. En dat ging met een testje waarbij uienringen op een schaaltje werden gelegd daaroverheen kwam wat vloeistof en dan met een vergrootglas kon je zien of er nog verkeerde cellen waren. Dus ik keek door het vergrootglas en ik zag zo’n rood duiveltje verschijnen. Ik schrok me wild! Ik herkende het gevoel van toen ik de diagnose kreeg. Oh nee, daar gaan we weer, dacht ik. De moed zakte in mijn schoenen, het was nog niet weg. Ik liep met de uitslag terug naar het kamertje van de huisarts. Die mij geruststelde. “Dat is normaal hoor”, zei ze. Terwijl ik van de macchiato nip en terugdenk aan deze droom, moet ik wel een beetje lachen. Wat een gekke dingen kan je onderbewuste toch projecteren, alsof het levensecht is.

Merel naar school en gauw naar kantoor

In verband met klantbezoek ga ik netjes gekleed, ik maak me op, maak het brood van Merel en zorg dat we weg kunnen. Volgende week is alweer de laatste schoolweek en daarom loop ik mee naar de klas om de juf te bedanken en afscheid te nemen. Sinds kort wil Merel niet meer dat ik meeloop, dat vindt ze voor schut. Maar nu mag het! Tevens praat ik de juf even bij over de laatste immunobehandeling vandaag. Op weg naar kantoor bedenk ik me dat ik een taart had willen regelen voor oncologie. Ik bel Bakker Pim op en vraag naar de mogelijkheden. Ze kunnen nog een heerlijke slagroomtaart maken met tekst erop. Joepie! Ik bespreek wat ik wil en vertel dat ik rond één uur de taart kom ophalen. Lars is al op kantoor en heeft een lekkere koffie voor mij gemaakt. Samen nemen we een aantal dingen door en dan ga ik naar de klant in Houten. Met een ‘big smile’ zit ik in de auto. Fuck man, het is gewoon de laatste immunobehandeling. De zon schijnt, ik rijd naar een super een leuke klant. Het is zo’n moment alleen in de auto die onbeschrijflijk is. Een moment dat ik terugkijk naar het afgelopen jaar en besef dat ik er goed doorheen gekomen ben. Ik ben genezen, de zaak heeft doorgedraaid, de kinderen zijn overgegaan naar de volgende klas. Een co-ouderschap is tot stand gekomen, al ging het niet vrijwillig vanuit de pap van Merel. Uiteindelijk heb ik het toch rond kunnen krijgen. I did it! Met al die lieve mensen om mij heen. Het lijkt soms zo onwerkelijk, nog steeds.

Bijkletsen

Ik kom in Houten aan. Inmiddels ken ik Peter al jaren. Leuk om weer eens bij te kletsen. Als ik zijn kantoor binnenkom staat ook de Salesmanager erbij. Ze weten beiden van het afgelopen jaar. Ze vragen hoe het gaat en ik vertel ze dat het een bijzondere dag is vanwege de laatste immunobehandeling. Daarna gaan we koffie halen in de keuken. Ik maak kennis met de nieuwe PA van Peter. Na ruim anderhalf uur verlaat ik het pand met een nieuwe werving. Gaaf! We gaan een video voor ze maken en weer werven. Daarna tuf ik naar Marjolein in Nieuwegein en haal haar op om terug te gaan naar Waalwijk. We rijden achter elkaar aan. Op de terugweg komen we in de file. Tot nu toe verloopt alles goed. Maar een file kwam niet voor in mijn plan en ook niet dat Marjolein de verkeerde afslag neemt. Zodra ik uit de file ben geef ik flink gas met de Cherokee. Ik moet die taart nog ophalen en de tijd begint te dringen. Iets over één kom ik bij Bakker Pim aan. Zal je zien, hebben ze een nieuwe kassa en de vrouw die helpt heeft moeite met aanslaan. Gosh! Wie verzint zoiets, precies vandaag. Uiteindelijk zit ik weer in de auto met de prachtige taart en rijd ik naar Tilburg. Ondertussen Marjolein aan de telefoon gehad en die rijdt nu rechtstreeks naar het ziekenhuis.

Bart

Ik begon het chemotraject met Bart, de vriendelijke altijd goedgemutste attente verpleger. De verpleegster die met me meeloopt vertelt dat ik speciaal in verband met mijn laatste dag ben ingepland bij Bart. We brengen eerst de taart even weg en ze zet op de ‘Plezier groepsapp’ een foto van de taart zodat iedereen weet dat er gebak is. Daarna word ik naar de kamer gebracht. Bart is met een andere patiënt bezig. Daarna sluit hij me voor de laatste keer via de port-a-cath aan. Die gebruik ik nu ook voor de laatste keer. Ondertussen komt Marjolein binnen. Ze heeft in de file gestaan. We hebben eindelijk tijd om een beetje bij te kletsen. Bij haar man is een zeldzame vorm van kanker ontdekt en binnenkort zal hij geopereerd worden. Zij zitten momenteel in een heftige periode, het is fijn om daar even met elkaar over te kunnen praten. Zodra de immuno is ingelopen en het infuus eruit gaat neem ik afscheid van Bart. Hij vertelt dat nu het herstel eigenlijk pas echt gaat beginnen. Het is een gek gevoel dat ik de mensen van deze afdeling niet meer terug ga zien. Ondanks dat ik er niet om een leuke reden was, heb ik wel een soort van band opgebouwd met deze mensen. Natuurlijk moet de PAC er nog uit en ga ik in juli naar de chirurg in het AVL voor controle. Maar op oncologie kom ik niet meer terug. Ook van de receptie neem ik afscheid. Ik krijg een afsprakenkaart mee om in september bloed te prikken en een afsluitend gesprek te hebben met de oncoloog. Daarna gaan Marjolein en ik nog wat drinken beneden in het ziekenhuis. We proosten met koffie en water!

Weekend!

Als ik terugkom van het ziekenhuis rijd ik naar kantoor om af te sluiten met Lars. We gooien de pannen erop, het is mooi geweest voor vandaag. We gaan samen lekker sporten bij Health City Oisterwijk. Sporten na chemo of immuno is het beste wat je kunt doen, dat is mij inmiddels bekend geworden. Ik app mijn vriendjes van de borrelapp. Arnold gaat met zijn broer naar Crispijn laat ie weten. Ik kom ook, app ik terug. Gezellig! Ik ga lekker opknappen, trek wat leuks aan en fiets vervolgens naar Crispijn. Ik zie Arnold met zijn broer al staan. ‘Zo,’ zeg ik, ‘jullie zeker een biertje?’ Ik ga naar binnen om bier en wijn te halen. We proosten op GEZONDHEID. Ik fiets rond half één weer naar huis. Als ik thuiskom is Lars er met vrienden. Wel ja, ik neem met hun ook nog een borreltje. De muziek gaat hard aan en we dansen erop los. Om twee uur moet ik echt gaan slapen, want morgen heb ik een fotoshoot in Amsterdam voor het herfstnummer van Libelle. Ik word geïnterviewd met als onderwerp ‘Hoe borstkanker je leven heeft veranderd’. Het heeft me zeker veranderd!