De stichting Supervrouw wordt vandaag officieel

Wat een spannende dag vandaag! Want ik teken de akte van de Stichting Supervrouw!

Gisteren had ik nog tot laat op kantoor gezeten, de afspraak met de oncoloog liep uit en ik wilde nog wat dingen op kantoor afmaken. Uiteindelijk kwam ik om acht uur thuis. Lars had zijn tussentijdse toets gehaald voor zijn rijbewijs. Dus ja, nog even oma bellen en wat vrienden appen. Het is erg laat. Toen hij om kwart over tien thuiskwam, poetsten we gauw onze tanden en kletsten nog wat. Hij is zo blij met zijn vrijstelling ‘bijzondere verrichtingen’ voor het afrijden op 12 maart! En dan lekker mijn bedje in. Rond kwart voor vijf ben ik wakker en scheuren er volgens mij wel drie brandweerwagens met sirenes langs ons huis, nu ben ik klaarwakker. Ik ga er snel uit want vandaag is DE dag! De dag waarop Stichting Supervrouw het daglicht ziet!

Uit de anonimiteit

Ik kom er niet omheen om wat meer naar buiten te treden met de plannen die ik heb. Namelijk vrouwen met (borst)kanker ondersteunen in hun proces. Een van mijn zorgen tijdens mijn eigen ziektetraject was of dat klanten mij nieuwe opdrachten zouden toevertrouwen, ondanks dat ze wisten dat ik ziek was? Of wat dacht je van potentiële klanten? Ik wil(de) niet gevonden worden met mijn naam in combinatie met borstkanker. Dat schrikt af. Dat is wel lang een worsteling geweest hoe ik daar nu mee omging. En nu heb ik gisteren een Facebookpagina voor Supervrouw opgericht! Ik blijf het toch spannend vinden, hoe de omgeving daarop reageert.

[8:15 uur] Op weg naar de training van Jasper

Rond negen uur heb ik de vijfde PT-sessie. Ik zorg dat ik er een half uurtje van tevoren ben om alvast op te warmen. Wat voelt het goed om met mijn lijf bezig te zijn. Ik ga eerst weer fietsen en met een schuin oog kijk ik naar de loopband. De laatste tien minuten besluit ik om op de band te gaan hardlopen. Jasper komt net binnen en kijkt nog even mee hoe ik aan het hardlopen ben. Hij maakt er een filmpje van. Ik merk dat ik nog niet hersteld ben van zondag en dat die tien minuten lang genoeg zijn. Daarna laat hij me zien dat mijn linkervoet wat naar binnen doorzakt. Daarna ga ik oefeningen met hem doen. Weer andere oefeningen dan de vorige keer. Joepie! Na vijf kwartier is mijn energie op. Ik moet ook gauw gaan zie ik, want ik moet naar de kapper om mijn haar te laten wassen en föhnen. Ik wil natuurlijk wel goed op de foto, als ik straks ga tekenen.

[10:00 uur] Naar Senay de kapster

Eerst rijd ik nog even snel naar kantoor om mijn laptop af te geven, die hebben ze nodig. En ik maak een latte die ik gewoon lekker meeneem naar de kapster. Na het trainen is een bakje koffie zo lekker! Wat een luxe om niet zelf mijn haar te hoeven doen. Wat klinkt dat decadent, maar na het trainen kan ik mijn armen niet meer omhooghouden om mijn inmiddels lange haren uit te föhnen. Dus ik geniet er maar van. Als ik klaar ben ga ik snel naar huis om me op te frissen en trek ik een leuk jurkje aan. Precies om vijf voor twaalf ben ik klaar en rijd ik naar kantoor om Iza op te halen.

[12:00 uur] Samen met Iza stap ik in de auto op weg naar de notaris in Dronten

Nu is het zover. We zijn onderweg voor het officieel maken van Stichting Supervrouw! We gaan naar de notaris in Dronten en dat is anderhalf uur rijden. Om half twee moeten we er zijn. De reis gaat voorspoedig, ondanks dat het steeds regent. Het is sowieso een regenachtige gure dag. We komen aan en we worden ontvangen in zo’n typisch notariskantoor, een aardige dame staat ons te woord. Daarna worden we opgehaald door de notaris die de akte laat passeren. Hij is benieuwd wat Stichting Supervrouw inhoudt. We kletsen wat en daarna gaan we over tot de ondertekening! Iza maakt foto’s en notaris reageert droog: “Het wordt een hele fotorapportage.” Hij tekent natuurlijk elke dag van die belangrijke stukken maar voor mij is het toch wel een hele stap. Al met al staan we binnen vijftien minuten weer buiten. Blij en opgetogen loop ik de deur uit met de getekende statuten van Stichting Supervrouw. Wauw, wat een mijlpaal!

[15.20 uur] Op dit tijdstip moet ik in Waalwijk zijn voor de oogarts

Maar het ziet er naar uit dat we het niet gaan halen. Ik bel daarom even naar het Ziekenhuis om te melden dat ik tien minuutjes later ben. En opeens gaat het lampje branden dat ik moet tanken. Jasses, ik dacht dat ik het wel zou halen. Ik zie met elke meter die ik rijd dat het aantal kilometers achteruitloopt. Iza begint het ook benauwd te krijgen. Toch maar even gauw langs het pompstation! Daarna breng ik Iza naar kantoor en vervolg mijn weg naar de oogarts. Daar blijkt het grote chaos te zijn, boze patiënten want de oogarts heeft een spoedgeval. Ze hangen met de benen buiten. Tot overmaat van ramp vergeet ik mijn bril en kan dus niets lezen terwijl ik moet wachten. Maar al vrij snel word ik geroepen door de assistent die me druppels geeft waardoor ik überhaupt niet meer kan lezen. Nu is het inderdaad wachten. Een meneer veert weer op en begint boos uit te vallen tegen de dame achter de receptie.

Toeval of niet?

Ik raak in gesprek met een hele aardige gepensioneerde man die oud-directeur blijkt te zijn van Douwe Egbert. Hij begon zijn verhaal met een ‘bakje troost’. Een aardige dame deelt namelijk koffie en thee uit omdat we lang moeten wachten. En zo raak ik in een interessant gesprek verwikkeld waarbij ik op een gegeven moment begrijp dat deze man ook een functie heeft in het bestuur bij Baanbrekers. Ik zie meteen mijn kans om hem wat te vertellen over een vriendinnetje die hopeloos in de penarie zit door dit orgaan. Ik heb zijn attentie en even later wisselen we emailadressen uit! Wauw, soms maak je zomaar iets heel moois mee. Hij belooft als ik het verhaal naar hem doorstuur dat hij er serieus naar gaat kijken en het in de vergadering van het dagelijks bestuur brengt. Ik kan niet wachten tot ik het aan haar kan vertellen! Inmiddels heb ik anderhalf uur gewacht en ben ik aan de beurt. De oogarts bekijkt het hoornvlies en bepaalt of mijn ogen gezond zijn. Een positief bericht; Mijn ogen zijn prima en niet aangetast door de chemo. Tijdens het chemo-traject kan het zicht verslechteren en dat trekt dan weer bij. Maar helaas is dat bij mij niet het geval. Nu weer terug naar de opticien om een bril te laten aanmeten.

[18:30] Hapje eten Den Bosch

Vanavond heb ik afgesproken met Charles, mijn loopmaatje, om weer eens bij te kletsen. Er is ondertussen alweer zoveel gebeurd en ik ben natuurlijk ook erg benieuwd hoe het met Ali gaat. Die net als ik getroffen is door borstkanker. Charles herkent veel in onze verhalen. Ik moest er nog aan denken vanmiddag, we zijn inmiddels bijna tien jaar bevriend! We spreken af bij de Zwevende Hemel in de Korte Putstraat in Den Bosch. Doordat het allemaal zo uitliep bij de oogarts ben ik wat later. Charles zit er al. Zo fijn om hem weer te zien! De tijd gaat veel te snel, het is gezellig en we zijn nog lang niet over alles bij gekletst.

Op weg naar huis

Ik geniet van de autorit naar huis en laat de dag nog eens voorbijkomen! Stichting Supervrouw is geboren. Nog een keer: Stichting Supervrouw is geboren! Yeahhhhh. Er gaan zoveel ideeën door mijn hoofd heen! Toen ik met de stamcelkliniek in aanraking kwam, dacht ik nog, dit is niet weggelegd voor mij. En nu zou de opbrengst van mijn boek zomaar deze behandeling eens kunnen dekken. Maar het idee wordt steeds groter. Want door bepaalde artikelen tegen inkoopsprijs in te kopen en met marge te verkopen zou ik geld kunnen sparen in de Stichting om zieke vrouwen met kanker te helpen. En ik kan donaties gaan werven. Opeens ontstaan de ideeën vanzelf ….