Borstkanker

Stel je eens voor dat je in een heel diep water springt en naar beneden zinkt door je lichaamsgewicht om dan vervolgens weer heel langzaam naar boven te stijgen. Al die belletjes om je heen, de stilte, de ruimte, de eenzaamheid van alleen in het grote water zweven met niets om je heen. Dat is hoe ik me voelde op woensdagochtend 30 mei toen een aardige verpleegkundige van Mammacare tegen me zei: “Je moet er ernstig rekening mee houden dat je borstkanker hebt, kom vrijdag niet alleen, neem iemand mee …” Het gevoel aan je oren als iemand tegen je praat en die klinkt heel ver weg. Ze klonk zachtjes en heel ver weg. Ik voelde bij het woord kanker tranen opwellen. En opeens stroomden ze over mijn wangen, even maar. Kon het nauwelijks geloven.

Borstontsteking dacht de huisarts

Het begon onschuldig met een pijnlijk gevoel in mijn linker borst. Ik zat ‘s avonds met Lars te praten, mijn lieve zoon en ik kreeg uit het niets een behoorlijke doffe pijn. Dit hield wat dagen aan en dat vertelde ik aan mijn bestie. Ze vond dat ik naar de huisarts moest. Eerst dacht ik nog, wat een onzin maar op de één of andere manier belde ik toch met de huisarts die een afspraak inplande. Zij constateerde een borstontsteking en schreef antibiotica voor. “Even een week slikken, dan moet de zwelling en ontsteking zeker afgenomen zijn.” Twee dagen later zat ik te werken op kantoor en voelde ik iets vreemds in mijn linker oksel. Ik ging op onderzoek uit en voelde een behoorlijke bult zitten. Daar schrok ik wel van. Meteen belde ik de huisarts weer. Die aangaf dat ik direct moest langskomen. Weer volgde er een check en de huisarts vond het bij het beeld passen van de borstontsteking. “De kuur afmaken en volgende week terugkomen voor controle”, adviseerde de huisarts. Vijf dagen na de kuur zat ik wederom bij de huisarts, waarbij we moesten constateren dat er zeker wel iets was gebeurd door de antibiotica. De zwelling was minder, maar de bulten zaten er nog.

Ziekenhuisafspraak

De huisarts stelde voor om voor mij een afspraak te maken voor een borstfoto (mammografie). Dezelfde dag kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis dat ik de dag er op kon langskomen voor een intake. Zo meldde ik me bij de Mammacare afdeling. Alleen nadat de gespecialiseerd verpleegkundige mij had onderzocht vond ze dat ik meteen alle onderzoeken moest laten doen en ging bellen en regelen dat ik overal tussen gezet kon worden. We mopperen altijd zo op de gezondheidszorg maar die ochtend werd er overal tijd ingeruimd om mij ertussen te krijgen. Er werd een mammografie gemaakt, een echo en meteen vier biopten. Na al deze onderzoeken werd ik weer verwezen naar de Mammacare afdeling waar het nieuws kwam dat ik ernstig rekening moest houden met borstkanker. De definitieve uitslag zou twee dagen later zijn op vrijdag 1 juni.