De eerste Chemo op 14 juni 2018

De eerste Chemo

Donderdag 14 juni is het zover, vandaag de eerste chemo. Ik moet bij het ETZ aan de Westkant op de eerste verdieping zijn. Mijn lieve nicht Alexandra gaat mee en mijn lieve vriendin Carola. En natuurlijk Binkie, de knuffel die ik van Wendi gekregen heb en je aan een ziekenhuisbed vast kan klikken. Om kwart over negen melden wij ons. En al heel snel worden we door Bart, de verpleegkundige, meegenomen naar een kamer met vier bedden, er is nog niemand. “Zoek maar een bed uit.”, zegt Bart. Wij kiezen een bed aan de raamkant. Carola grapt dat we zeezicht hebben. Het is een prachtige zonnige dag. Ik heb makkelijk zittende sportkleding aangedaan en ga in een kleermakerszit onwennig op het bed zitten. Carola maakt een foto, waar ik lachend op sta. Dan komt Bart weer terug en die legt één en ander uit. Het wordt een lange dag want bij de eerste chemo laten ze de verschillende zakken langzaam indruppelen. Bart gaat een infuus zetten, daarna ben ik verbonden met mijn nieuwe loopmaatje, de ijzeren paal. Want het blijkt dat ik die dag vaak naar het toilet moet. Dan schuifel ik met de paal het toilet in. Het apparaat piept vaak, dan komt Bart er vervolgens aan die het controleert en eventueel een zak vervangt.

verloop van de dag

Tegenover mij ligt een dame met Hodgkin en naast mij een man met blaaskanker met uitzaaiing. Het zijn aardige mensen en al gauw hebben we met z’n allen een gezellig gesprek. De vrouw tegenover mij wordt ‘s middags emotioneel door de aanblik van mijn lange haar. “Dat raak je allemaal kwijt”, zegt ze. Ik vertel dat ik er niet op wacht en het eraf laat halen bij een haar boetiek waar ik binnenkort een afspraak heb. Ik ben er redelijk nuchter onder. Wat moet, dat moet en voor je gezondheid doe je alles. Op een gegeven moment komt er een vrouw binnen op onze kamer die vraagt wie er een massage wil. Nou, ik wel! Dus even later word ik heerlijk op mijn rug en schouders gemasseerd. Deze masseuse doet dit vrijwillig. Erg bijzonder. Lars komt ‘s middags met de bus naar het ziekenhuis, super lief van hem. Hij is gek op mijn nicht Alexandra. In de middag krijg ik even een dipje, ik word licht in mijn hoofd en witjes maar verpleegkundige Bart komt meteen met een kop sterke bouillon en pauzeert de chemo even. Dat werkt wel. Het laatste deel zet hij pas weer aan als mijn duizeligheid opgetrokken is. Rond half vijf kunnen we weer richting huis. Het doet me mentaal goed dat ik ben begonnen met de kuur. Deze eerste dag is namelijk tevens de eerste dag van mijn herstel.