Eerste week na afsluiten behandeltraject

De eerste week na het afsluiten van het behandeltraject is zeker niet halleluja

Vanaf de start weet je waar je naartoe werkt: naar het einde. Nu is dat einde van het behandeltraject gekomen en ik voel geen euforie. Geen wauw, geen yes ik heb het gehaald, geen opluchting. Ach, dit klinkt wel heel zwart wit en zwaar ook. Natuurlijk ben ik blij dat ik niet meer naar al die behandelingen hoef te gaan. Wat veel tijd scheelt dat! Maar met het stoppen van alle behandelingen is het niet zo dat ik me opeens top voel. Mijn lijf wil nog niet zo mee. Ik blijf veel vocht vasthouden en het bestraalde gebied ligt behoorlijk dwars.

Met de kids naar de film

Inmiddels hebben de kinderen zomervakantie. Lars maakt wat uurtjes op kantoor en Merel doet lekker haar ding thuis en geeft de klussers steeds koffie en thee. De buitenkant van het huis wordt geschilderd. Er was ‘wat’ achterstallig onderhoud. Gisterenavond zijn we naar de film gegaan. De bios in Woudrichem is zo leuk, omdat je iets lekkers kunt bestellen tijdens de film en dan komen ze het brengen. En geen pauzes. Merel wil dan altijd op het belletje drukken zodat er iemand aankomt, ik weet al precies hoe dat gaat. De weg er naartoe muziek aan en op de terugweg weer de muziek hard aan. Zalig. Eenmaal thuis ben ik meteen met Merel in bed gekropen. Ik merk dat ik beter vroeger naar bed kan gaan en vroeg opstaan dan andersom. Dat gaat nog niet zo met mijn lijf. Maar wat een dramanacht! De fysio heeft mijn oksel en borstbeen ingetapet omdat de borstspier (pectoralis) verdikt bleek te zijn. Hij heeft sinds kort apparatuur waarmee hij net als röntgen aan de binnenkant kan kijken. Ik ben elk uur van de nacht wakker geweest en viel niet meer in slaap door de jeuk aan de bovenkant van mijn lichaam. Tijdens de chemo heb ik dit ook gehad. Het is grotendeels weggetrokken, maar vannacht was het niet te harden.

Koffieleuten om 5 uur ‘s ochtends

Ik sta weer om vijf uur op en zit dan stilletjes aan de koffie, even bijtrekken. Kan ik even mijn eigen ding doen zonder iemand om me heen. Deze nacht was wel erg kort. Ik ga naar de zaak, komen die mannen over de vloer om te schilderen. Merel die al vrij is en Lars die op roze wolken loopt, want hij is verliefd. Huis een zootje met het klussen. En mijn lijf doet zo moeilijk. Ja, ik ben er chagrijnig van. Ik merk het aan alles, verlies snel mijn geduld en reageer anders. Ik heb van die leuke projecten gaande op de kantoor. Eigenlijk mag ik niet mopperen. De interne dialoog met jezelf kan soms zo anders zijn dan de externe realiteit.

Hapje eten om te vieren dat het voorbij is

Een vriendinnetje stelt voor om een hapje te gaan eten. Weken geleden hebben we dat al gepland. Zij heeft een leuk tentje uitgezocht in Den Bosch waar we Italiaans gaan eten. In de middag ga ik naar mijn tantes in Ammerzoden. Eenmaal aan de klets, vergeet ik de tijd en kijk ik helemaal niet op mijn mobiel. Gemiste oproep van Yvonne. Gemiste appjes van Yvonne. Op een gegeven moment zie ik hoe laat het is en verschiet ik ervan. Kom nooit te laat! Met gierende banden rijd ik van Ammerzoden naar Den Bosch. Ondertussen zit ze al een hele poos te wachten en dacht ze dat er iets gebeurd was. We bestellen een lekker gerecht, drinken wijn, kletsen bij en zoals Yvonne mooi kan zeggen: “We vieren het leven!”