Even aan de dokter vragen…

Vervelende verrassing

Op 6 oktober had Lars een ongeluk met zijn scooter. Hij reed op het Halve Zolenpad op weg naar de fietstunnel. Toen het fietspad met een flauwe bocht naar rechts afboog stond er meters voor de tunnel ineens een dranghek midden op het fietspad. Geen verlichting, geen borden, niets, BAM. Hij kon nauwelijks meer remmen en reed frontaal tegen het ijzeren hek. Zijn vriend die achterop zat werd gelanceerd net als Lars. Zijn vriend kwam bovenop Lars terecht en samen raakten ze genadig de grond. Half vijf in de nacht werd ik wakker gemaakt dat ze een ongeluk hadden gehad. Ik scheurde naar het ziekenhuis met de twee gewonden om ze te laten behandelen. Wat was het schrikken geweest. Beiden hadden behoorlijk wat letsel opgelopen aan het gezicht.

Langs de huisarts

Lars bracht de eerste dagen in bed door na het ongeluk. Toen hij op een gegeven moment weer wat op de been was had hij enorm opgezette lymfeklieren in zijn hals. Om die reden gingen we naar de huisarts en nu ik er toch was wilde ik even overleggen over mijn borst die al een hele poos pijnlijk en opgezwollen was. De lymfeklieren van Lars waren een reactie van het lichaam op de hoofdwond die Lars had. Het lichaam moest heel hard werken, niets om ons zorgen over te maken. De huisarts stelde aan mij voor om een nieuw consult te plannen voor fysiek onderzoek van mijn borst of dat ik contact opnam met het ziekenhuis om mijn klachten te melden. Ik koos voor het laatste.

Antoni van Leeuwenhoek

Ik belde Kathinka, de gespecialiseerd verpleegkundige van het AVL, maar ik kreeg haar niet te pakken. Daarna mailde ik haar en gelukkig belde ze snel terug. Ik vertelde haar van de pijnlijk opgezette borst waar ik al een maand last van had. In december staat mijn jaarlijkse controle en vorig jaar deed ik alleen een echo omdat ik erop tegen ben om veel scans en mammografieën te maken. De straling van alle apparatuur is namelijk niet zo best. Op de echo vorig jaar hadden we veel gezien, zelfs een plekje waar een biopt van was gemaakt maar wat loos alarm bleek. Kathinka stond erop dat ik nu wel een mammografie en MRI liet doen. Dus planden we die in. Maar helaas ging het apparaat stuk en moest ik een tijdje wachten voordat ik opnieuw aan de beurt kwam.

Twee maanden verder

De ongerustheid waar ik normaal nooit zoveel last van heb, begon nu toch toe te slaan. Ik liep al twee maanden rond met een vergrootte pijnlijke borst. Je weet wel, als iemand spontaan een flinke knuffel geeft dat je je gekneusde voorgevel voelt. Eerst was het aan 1 kant en daarna begon de andere kant ook een klein beetje mee te doen. Ik probeerde het te verklaren. Wanneer het de hormonen waren, had ik het toch aan beiden kanten? Maar ik ben in de overgang, dus de maandelijkse cyclus en de daarbij behorende uitwerking op de borsten gelden voor mij niet meer, zo concludeerde ik. Ik was mezelf gek aan het maken en had regelmatig nerveuze scheuten in mijn buik. Dan stelde ik mezelf gerust, statistisch kan het toch niet dat ik zo snel weer …. Maar, was het niet juist dat je de eerste jaren een verhoogd risico hebt? Oef, zo lukte het geruststellen niet bepaald. Ik besloot het te parkeren. Piekeren maakte het er zeker niet beter op. Daarin vond ik rust.

Eindelijk naar het AVL

Op maandag 22 november kon ik eindelijk naar het AVL voor de mammografie en de MRI. Pas ruim een week later zou ik de uitslag krijgen. Nadat ik klaar was ben ik even naar de balie gelopen om te vragen of dat anders kon. Dat kon gelukkig ook. De uitslag van de mammografie kon eerder maar de MRI echt pas ruim een week later omdat het 5 dagen duurt voordat de beelden überhaupt klaar zijn.

Kathinka belt weer op!

Zo’n fijne verpleegkundige is ze. Ze had de mammografie bekeken en dat zag er goed uit. Ze wist dat ik best wel in mijn rats zat en wilde mij verlossen. Maar voor de MRI moest ik wachten op dr. Van der Ploeg. Op 30 november heb ik de arts aan de telefoon. Ook de MRI ziet er goed uit. Daarom vraag ik aan haar waar de zwelling vandaag komt. Dat kon ze mij ook niet vertellen. We spraken wat over en weer en ze adviseerde een echo. Een echo kan heel gericht naar een plek kijken. Dus opnieuw maakt dr. Van der Ploeg een order aan voor een onderzoek. Gelukkig kan ik 8 december terecht.

Leerzaam gesprek met de radioloog

Op 8 december stap ik opnieuw in de auto om van Waalwijk naar Amsterdam te rijden. Het is een vast ritueel geworden. Onderweg een Starbucks halen en bijkletsen in de auto met Lars, muziekje erbij. Ik ben geen enorme stresskip of bang uitgevallen, godzijdank. Maar toch had ik van te voren weer van die nerveuze scheuten in mijn buik of je goed nieuws of slecht nieuws krijgt. Alles loopt lekker soepel altijd bij het AVL. Je hebt een afspraak en het loopt nooit enorm uit. In het verleden wel eens een keer maar de laatste jaren eigenlijk niet. De vrouwen op de afdeling radiologie zijn altijd zo aardig. Ik had een ‘gezellig’ kletspraatje met de assistent. Daarna kwam de radioloog. Ze had mijn onderzoeken ook nog even bestudeerd. Toen ging ze aan de slag met de echo. Zelfs het apparaatje met gel doet zeer met het heen en weer bewegen over mijn borst. Dan zegt ook zij, los van wat cystes, ‘het ziet er goed uit’.

Zwelling

Op mijn vraag waar de zwelling vandaan komt vertelt ze dat je tijdens de overgang eigenlijk teruggaat naar de pubertijd, voor wat betreft de hormonen. Ze gaan enorm schommelen. Het is zeker niet zo dat je tijdens de overgang geen activiteit meer in de borsten hebt. Die kunnen gewoon weer opzwellen omdat de hormonen zo schommelen. Tot het moment komt dat een vrouw echt door de overgang is dan stopt dat. Op mijn vraag waarom ik dat met name in de rechterborst heb vertelt ze dat mijn linkerborst is bestraald. Daar zijn heel veel borstcellen stuk gegaan en daardoor zwelt deze minder op. Ik was er stil van. Wat een logische goede uitleg. Wat fijn. Ik ben nu echt gerustgesteld!