Even geen zin in radiotherapie

Merel gaat mee naar de radiotherapie

Het was gisteren dinsdag 21 maart. We gingen voor een nieuwe koffiemachine shoppen voor de zaak. De vorige, van een goed merk overigens, ging binnen één jaar kapot. En dus haalde ik Merel uit school en onder protest reed ik door naar Den Bosch naar de Nespresso winkel. Ben zo gek op de koffie die daaruit komt. Thuis had ik hem al vier jaar en nooit problemen mee. Ik wilde ook met Merel naar onze favoriete winkel, Nikki. En heel, heel toevallig zitten ze beiden in de Kerkstraat! Kwam dat even mooi uit! Precies op het juiste moment liepen we de winkel binnen, want er was een kortingsactie bij Nespresso. En dat scheelde maar liefst negentig euro op een machine. Lars was net klaar met school en kwam naar ons toegelopen. Dit apparaat was zo mooi, eigenlijk wilde ik thuis ook een nieuwe. Elke dag ontwaak ik met koffie.

Nikki – Iris – Merel 😉

Sinds de diagnose kom ik nog maar weinig in kledingwinkels. Het Nikki merk is een merk wat ik graag draag en in de winkel in Den Bosch hebben ze er ook een kledinglijn voor de jonge meiden. Zo schattig. Merel heeft met oog op de zomer zeker wel wat nieuwe kleding nodig. Ik niet per se, maar als ik er rondloop zie ik altijd de mooiste dingen. Ik zag een prachtige jurk en besloot hem te passen. De plakkers van de bestraling en mijn port-a-cath waren goed zichtbaar en daarboven mijn korte koppie. Ik kan er niet zo aan wennen. Alles staat me zo anders. Ik staar naar de spiegel en het lijkt wel of ik ineens zoveel ouder geworden ben. Ondertussen had Merel een rokje aan met een shirt. Het flatteerde haar niet, maar de verkoopster hield haar mond. Het volgende setje stond haar wel fantastisch, een spijkerrokje en rood shirtje. Zelf kon ik maar niet besluiten wat het werd; een wit strak jurkje, een wat wijdere jurk of een hele lange strakke jurk tot op de grond. Uiteindelijk nam ik alleen een zwart kanten shirt mee voor een rokje wat ik thuis nog had.

Tapas eten

De kinderen kwamen op het idee om naar ons favoriete restaurantje te gaan waar we tapas konden eten. Dat doen we zo graag met zijn drieën. We liepen terug naar de auto met onze inkopen om vervolgens naar Barzza te gaan. Voorheen gingen we regelmatig een hapje eten, maar dat hebben we het afgelopen jaar veel minder gedaan. Rond zes uur zaten we gezellig aan een tafeltje over de menukaart gebogen de hapjes te bestuderen. Inktvis vinden we alle drie heerlijk, dus die bestelden we wel drie keer. Ineens zegt Merel: “Het wordt wel erg laat! Dan kan ik morgen niet naar school.” En zo ontstond het verhaal van de baaldag. De kinderen mogen van mij een paar keer per jaar een baaldag hebben. Tenslotte was het op woensdag maar een halve dag. Dus heel stiekem terwijl ik natuurlijk de strenge moeder speelde, bedacht ik me dat we woensdag toch een korte dag hadden en ik Merel wel een keertje kon afmelden. Tijdens het eten voelde ik mezelf al afbreken. Dit gebeurt me vaker, dat ik erg enthousiast iets ga doen en dan ineens is het afgelopen. Bestralen, werken, Merel uit school halen, naar Den Bosch inkopen doen en dan nog uit eten. Dan ‘poef’ gaat het lichtje uit. Na anderhalf uur gaan we gauw naar huis. Maar het was heerlijk geweest en fijn om dat saampies te doen.

Radiotherapie

In de ochtend heb ik natuurlijk gewoon weer radiotherapie. Merel mag thuisblijven vandaag en opeens komt ter sprake of ze mee wil. Lars is ook een keertje mee geweest en ze wil wel kijken hoe het in zijn werking gaat. Op z’n Merels wil ze van alles weten en vuurt heel wat vragen af op de radiotherapeuten. Als het bestralen begint gaan ze allemaal naar voren waar ze via een camera kan meekijken. De therapeuten zijn allemaal even aardig en attent. Dat is heel opvallend, elke dag zie ik ze weer en elke dag zijn ze begaan. Zij vragen voortdurend hoe het gaat en geven tips en adviezen. Inmiddels ben ik anderhalve week bezig en merk ik dat mijn humeur, normaal ben ik de vrolijkste, er een beetje onder lijdt. Het bedje waar ik op lig priemt in mijn rug en ik voel me dwars en obstinaat.

Feitjes

De mensen die bij de bestraling werken hebben een apparaatje bij zich waarop men kan zien of ze nog in de zone van de bestraling zijn waar daadwerkelijk straling is. De ruimte waar het grote bestralingsapparaat staat is omgeven door muren van een meter dik. Daarom lopen de therapeuten naar voren waar de monitoren staan die alles registeren en beeldschermen waarop de patiënt te zien is. Het is zeker niet de bedoeling dat mensen die er werken blootgesteld worden aan deze straling. Het bedje waar de patiënt op ligt is van een licht materiaal gemaakt, wat de straling doorlaat zodat er van voren en van achteren bestraald kan worden. De oncologisch bestralingsarts maakt het bestralingsplan en geeft de coördinatoren door waarop het apparaat afgesteld moet worden. Dat is maatwerk voor elke patiënt. Het gaat tot op de millimeter nauwkeurig. Ik heb steeds kamer goud of zilver. Hetzelfde apparaat maar toch kleine verschillen zoals snelheid en de stem die vertelt wat je moet doen tijdens de bestraling.