Zoveel gedachten door mijn hoofd

Gedachten tollen gierend door me heen

Soms vind ik het echt heel lastig en is mijn hoofd erg druk. Het lijkt wel of de hele wereld in mijn bolletje zit. Hoe doe je dat nu? Vertel ik wel dat ik een poosje ben ziek geweest of vertel ik dat niet? Ik heb het niet in mijn professionele netwerk gecommuniceerd dat ik borstkanker had. Op het online platform kun je dit natuurlijk een hele poos volhouden. Totdat ik vorig jaar een marketingtraining volgde en de trainer vond dat ik toch echt een nieuwe foto moest uploaden. Het was een tipje. Met mijn kleine teen voelde ik of het water koud was en het water was koud, wat vond ik dat spannend! Alsof de hele wereld meteen in de gaten had wat er was. Niet dus. Het kabbelde rustig verder. Nou ja, rustig op dat gebied. Maar natuurlijk niet met mijn diagnose, dat was aanpoten.

Knallende zwart/wit foto

Tot ik die foto, die Kristel van Herpt van mij gemaakt had, online zette. Daarop is mijn korte koppie zo zichtbaar. Het leverde veel reacties op; mensen dachten dat ik zo stoer was geweest om mijn lange haar af te knippen en in te ruilen voor een kort koppie. Wel humor eigenlijk. Een enkeling deed een privé berichtje en informeerde waarom ik ineens kort haar had. Één op één heb ik er geen moeite mee om te delen wat er is gebeurd. Om mij heen zie ik wel vrouwen en mannen die op hun Facebookpagina zetten dat ze ziek zijn. Toch trok mij dat niet zo, om dat op die manier te delen. Het is natuurlijk ook nog een verschil of je een baan hebt of een eigen bedrijf. En of je in de consumentenmarkt actief bent of in de zakelijke markt.

Hoe ging ik dat dan doen met acquisitie?

Ik dacht en denk er nog steeds veel over na. Omdat ik over mijn diagnose ging schrijven had ik meteen gedachten zoals ‘ga ik onder mijn eigen naam schrijven of niet?’ Het anonieme en dan alles kunnen schrijven zonder dat bij wijze van spreken een klant weet dat jij het bent gaf me een veilig gevoel. Terwijl mensen uit de marketing juist adviseerde dat ik het publiekelijk moest doen, voelde dat voor mij als negatieve aandacht. Maar ook piekerde ik met gedachten zoals: zou er in de zakelijke markt nog wel voldoende vertrouwen zijn in mijn kunnen als de heftige diagnose naar buiten kwam? Per slot van rekening willen klanten wel dat je de opdracht 100% uitvoert. Het imago wat ik in tien jaar heb opgebouwd wilde ik niet tenietdoen. Overpeinzingen, gedachten, wel, niet, ik deed het niet.

Na precies 1 jaar zette ik voor het eerst een blog online op Facebook

Ik vond het een memorabele datum, één jaar na de diagnose. Het behandeltraject was nog niet helemaal ten einde, maar ik was wel kankervrij. Dat was voor mij het moment dat ik het veilig kon delen. Nog steeds vond ik dat spannend hoe mensen me zouden zien. Inmiddels anderhalf jaar verder ben ik echt klaar en genezen van de HER2+. Ik ben begonnen om de achterstanden die ik heb in mijn netwerk in te lopen en heb een persoonlijk bericht gemaakt naar iedereen. Waarin ik aangeef dat ik minder aanwezig en online ben geweest omdat ik het afgelopen jaar ziek was. Toch komen daar weer de gedachten en overpeinzingen of ik er nu wel goed aan doe om dit zo te delen. Het ene moment ben ik er oké mee en het volgende moment word ik onzeker van die ‘fucking’ gedachten.

Zo anders alsof je het zelf bent …

Ik weet zeker wat je denkt. Waar maak je je zo druk om? Soms vraag ik me ook wel eens af: wat zou ik van mezelf vinden als ik iemand anders was? Natuurlijk zegt dit wat over mij en de oordelen die ik heb, waar ik nu tegenaan loop. Het is zo’n verschil of je een verhaal hoort over iemand of je bent die iemand zelf. Hoe cliché is het, want dat is met alles zo natuurlijk. Toch is er nog meer. Wat lastig onder woorden te brengen is. Zo lang ik het niet deel is het van mij, dan is het mijn proces in mij. Ik en mijn diagnose, ik en de strijd die ik aanging. Het voelt gewoon eng om het los te laten, in de vorm van, dat het de wereld ingaat. Ja, nu ben ik er. Al schrijvend ontdek ik dat het gaat over ‘de controle’ loslaten. Dat is het dus. Is dat niet waar de hele ziekte omheen draait? Vertrouwen en loslaten. Een mooie afsluiter!