Halve marathon

Singelloop Breda, de halve marathon – whoep – whoep

Zondag 5 oktober is het moment aangebroken van de wedstrijd waar ik me voor heb opgegeven. In verband met Corona is het niet mogelijk om de halve marathon te lopen zoals we voorgaande jaren deden met de Singelloop. Normaal liep ik meestal de 10 km met Charles, mijn loopmaatje. Dit jaar mag elke deelnemer de afstand lopen in zijn eigen woonplaats. Erg leuk bedacht. Ik wilde al zo lang de halve marathon lopen dat ik een tijdje geleden besloot om hiervoor te gaan trainen. Na de stamcelbehandeling en daarna de PRP behandeling ga ik zienderogen vooruit. Ik maakte met mezelf de afspraak dat ik hem mag lopen, het is geen moeten en als het niet lukt is het ook goed. Dit idee gaf me rust.

Het echte startbewijs

Valt de week ervoor in de bus. Daarmee begint het gevoel te komen en de spanning ook. Want ondertussen gaat mijn slaap wat lastiger. Ik heb al die tijd buiten getraind en het weer wordt beduidend minder. Ik ben (klinkt als een watje) echt een mooi weer loopster. Regen, wind en kou, pfff, ik haat het. Dan loop ik meteen minder kilometers. Ik sport wel veel binnen bij Health City. Maar ik heb de afgelopen tijd 100 km per maand gelopen dus dat zit wel goed, denk ik. Wel besluit ik de halve marathon binnen te lopen en niet buiten. Ik vind het ook gezelliger want daar heb ik mensen om mij heen.

Spandoekie

Op het laatste moment, echt iets voor mij, bedenk ik nog even om een spandoek te maken. Ik vind het best bijzonder dat ik deze uitdaging ben aangegaan met mezelf en wil de wedstrijd lopen namens Stichting Supervrouw. Op kantoor vraag ik of de jongens iets in elkaar kunnen flansen. En of ze willen navragen of dit allemaal mag en kan bij Health City. Gelukkig werken ze volledig mee! De laatste dagen voor de run houd ik rekening met mijn voeding en pak ik voldoende rust zodat ik zondag wel kan vlammen.

Na een goede nachtrust

Sta ik zondag rond half 7 op. Het punt is dat ik niet kan lopen met iets in mijn lijf dus ik eet licht en drink verder niet. Lars en Esmee gaan mee en omdat het best een tijdje gaat duren voordat ik 21 km gelopen heb gaan zij ook sporten. Maar eerst moeten we de spandoek ophangen. Die voorbereidingen zijn leuk. Ik heb er helemaal zin in, alhoewel ik het ook spannend vind. Ik kan niet smokkelen of even stoppen want hier is sociale controle! Als alle voorbereidingen klaar zijn, ik water heb, zakdoeken en mijn muziek het doet, kan ik van start gaan. Mijn allereerste halve marathon. Daar gaan we dan!

Daar gaan we dan

De eerste 10 kilometers gaan goed. Langzaam gaan we naar 15 km, dat gaat ook goed. Dan begin ik het te voelen. Lars en Esmee komen regelmatig kijken en checken. Ondertussen belt Lars Merel ook even, die bij haar papa is. Langleven Facetime! Dan ziet ze me toch even lopen. Dan nader ik de 18 km en weet ik dat ik met de laatste kilometers bezig ben. Nu wordt het echt wel pittig. Ik voel dat ik blaren heb gelopen. Mijn conditie is fantastisch, daar ligt het niet aan. Ik voel blaren en de aanhechting van knie naar kuit. Dan heb ik nog 1 km te gaan. Ondertussen is loopmaatje Arnold er ook weer. Ik kan niet meer praten, ik moet me concentreren op de laatste km. Die laatste km lijkt wel 3 km te duren. En dan ….. ja hoor na 2:20 uur heb ik het gehaald. Mijn allereerste marathon is een feit.

Holy moly

Ik ben schor en mijn spieren van binnenkant knie naar kuit zijn pijnlijk, ik kan bijna niet rechtop staan. Wat een geweldige ervaring. Ik ben zo trots dat ik het gehaald heb, zonder stoppen en onderbreking. Dit geeft echt een innerlijke kracht. Ik kom even op adem en een jongeman van Health City komt me feliciteren en bedanken. Daarna lopen we naar beneden, ik kom de trap nauwelijks af, Arnold ondersteunt mij. Als ik thuis kom laat ik het bad vol lopen met magnesium vlokken en ga daar een uur inliggen met koffie en ketobrood. Als ik uit bad kom zijn mijn pijnlijke spieren bijgetrokken en heb ik geen last meer. Met een grote smile kijk ik terug naar de Singelloop. Wat een fantastisch gevoel!!