Na een burn-out kreeg Annet Ceelaert borstkanker. ‘Geef je over aan het proces, vecht niet tegen emoties en kies je gedachten.’

Op die bewuste dinsdag gaat ze nog niets vermoedend naar het ziekenhuis waar een mammografie wordt gemaakt. Er worden cystes gevonden die direct kunnen worden weggehaald. In de andere borst wordt een verkleving gevonden waar een biopt van wordt genomen. De radioloog vertelt haar dat ze ‘s-middags een vervolg afspraak heeft en niet alleen moet komen. Daardoor krijgt ze wel een vermoeden. Samen met haar vriend hoort ze die middag dat ze borstkanker heeft. Ze is pas 34 als ze diagnose krijgt. Er wordt onderzocht op erfelijkheid en daar is gelukkig geen sprake van.

Kinderwens

Omdat Annet nog geen kinderen heeft begint ze eerst actief met een IVF traject. Dat betekent hormonen spuiten en eicellen oogsten. Dit gaat voorspoedig, alhoewel ze nog wel een week in het ziekenhuis wordt opgenomen in verband met overstimulatie. Daardoor wordt de chemo een week uitgesteld. ‘Ik was nog niet eens begonnen met het behandeltraject en nu al lag ik in het ziekenhuis’.

Het mentale aspect

Annet duikt het behandeltraject in. ‘De vier AC-kuren hakken er flink in. Intens moe en mentaal zat ik er op een gegeven moment doorheen. De trucjes die ik leerde tijdens mijn burn-out hebben mij geholpen in deze tijd. Kanker overkomt je, je ondergaat het, je hebt geen keuze. De keuze die je wel hebt is hoe je ermee omgaat. Toch is er weinig aandacht voor dat aspect. Eén keer werd mij gevraagd of ik wilde praten maar verder niet. Terwijl je mindset je enige invloed is tijdens het behandeltraject.’ Annet prijst zich gelukkig dat ze door de burn-out een goede therapie volgde waarin ze leerde om een gedachtestroom uit te zetten en haar gedachten te kiezen. Het kan je namelijk helemaal verlammen als je er verkeerd mee omgaat. Na de AC kuren volgen Paclitaxel kuren en dat gaat iets beter. Ze kiest al vrij snel voor een dubbele borstamputatie. ‘Dit wil ik nooit meer terugkrijgen’. De chemo ondergaat ze in een lokaal ziekenhuis.

Corona

‘Ik zal zeker niet doodgaan aan die fucking Corona!’ Annet vind het doodeng. Haar vriend verblijft vier weken in een vakantie huisje. Zij blijft in hun huis om ervoor te zorgen dat ze niet besmet raakt met corona. Zodra haar vriend de deur uit is poetst ze grondig het huis. ‘Ik vond die volledige quarantaine in mijn eentje helemaal niet erg. De onzekerheid of mijn operatie wel of niet door kon gaan zoals gepland was veel erger. Daarom nam ik contact op het met het Alexander Monro ziekenhuis, daar hadden ze geen coronapatiënten en liep de reguliere zorg wel gewoon door. Gelukkig kon daar mijn operatie wel worden ingepland en het bleek nog eens een hele fijne plek te zijn. De begeleiding is er fantastisch en mijn vriend mocht bij mij blijven logeren. Het is er net een hotel, echt top!’

Burn-out versus borstkanker

‘Als je borstkanker hebt krijg je berichtjes, bloemen en kaartjes, er is veel aandacht. Het contrast is zo groot met de burn-out die ik eerder had. Daarin is behoorlijk veel onbegrip. Mentale problemen moeten we niet uitvlakken. Ook de mentale impact van kanker niet. Door de lessen die ik tijdens mijn burn-out heb geleerd kon ik dit kankertraject veel beter aan. Als je ‘mentaal’ lekker in de wedstrijd zit kun je ook in bizarre kankertijden een fijn leven hebben. Het hele traject heeft mij ook mooie cadeaus gebracht. Ik besef dat het leven nu is en ik niets meer wil uitstellen. Ik heb me verwonderd hoe veerkrachtig ik ben. Tijdens het borstkankertraject vervielen alle rollen die ik had. Ik was alleen nog maar patiënt en werd volledig gestript. Letterlijk en figuurlijk. Maar ik ontdekte dat ik ook gelukkig kan zijn zonder die rollen.’

Het leven is nu, morgen bestaat niet

‘En dan, na de behandelingen ben je opeens klaar. Tijdens de behandelperiode is alles overzichtelijk; je weet wat je moet doen en ook wanneer. En hoewel iedereen blij was dat het erop zat, voelde het voor mij niet alsof de vlag uit kon. Het hele traject stopt net zo abrupt als het begon. Elke fase van het kankertraject heeft zijn uitdaging. Na de behandeling was ik op zoek naar zekerheid, maar die kan niemand mij geven. Daar heb ik me inmiddels bij neergelegd; ik weet niet of de kanker terug komt of niet. Daar heb ik geen invloed op en angst gaat me daar niet voor behoeden. Toch kan die angst me soms echt overvallen. Als ik een hele leuke dag heb bijvoorbeeld. Dan maak ik veel foto’s zodat mensen het kunnen terugzien, ‘als ….’. Ik duw de angst niet weg maar probeer het toe te laten. Vaak huil ik even maar dat duurt nooit lang. Want ik besef me meer dan ooit: het leven is nu en morgen bestaat niet. Voor niemand. Voor nu wil ik mijn leven zo leuk mogelijk maken.’

Wat zou je tegen vrouwen willen zeggen?

‘Houdt de regie in je hoofd. Je kunt je gedachten bewust kiezen, gedachten zijn niet altijd waar. Geef je over aan het proces, omarm het. Mijn tip: leg alles vast, schrijf dingen op, maak foto’s. Er komt een moment waarop je terugkijkt op de donkerste fases en je kunt zien hoe sterk en veerkrachtig je bent.’

Stichting Supervrouw wil vrouwen en mannen een podium geven om hun verhaal op te tekenen tijdens of na borstkanker. Op dit moment loopt er een campagne voor vrouwen die restklachten hebben overgehouden aan het behandeltraject en die stamcelbehandeling nodig hebben. Hier kun je meer lezen over de campagne.