Interview met Marjolein

Marjolein kijkt terug naar de dag waarop ze te horen krijgt dat ze, terwijl ze zwanger is, borstkanker heeft. De innerlijke reis heeft haar wel iets moois gebracht: het ondernemerschap.

Nietsvermoedend ontdekt Marjolein op de dag dat ze terugkomt van vakantie in Frankrijk een knobbeltje in haar borst. Borstkanker komt in haar familie niet voor. Ze gaat naar de mammapoli, en ineens realiseert ze zich dat ze misschien wel borstkanker heeft. Maar hoe moet dit dan met de zwangerschap? Drie dagen later komt het nare bericht. “Ik dacht, wat the fuck, hè? Daar kon ik zó niet bij! … Maar we hadden het er wel mee te doen.” Er werd meteen geadviseerd om te amputeren, omdat Marjolein zo jong is, en het een sneldelende tumor is. Toen ze 17 was, overleed de moeder van haar vriendin aan uitgezaaide borstkanker. De snijranden van haar de borstsparende waren namelijk niet schoon. Destijds riep Marjolein: “Als ik ooit borstkanker krijg, gaan die tieten eraf!” Het besluit om te amputeren was voor Marjolein de beste keuze.

Plan de campagne

Marjolein wilde graag goed begeleid worden tijdens haar zwangerschap en bij haar behandeling voor borstkanker. Binnen twaalf weken na de operatie moest er gestart worden met de chemotherapie. Ze heeft het als heel fijn ervaren dat ze zelf veel inspraak kreeg en regie hield. Een belangrijke vraag om te stellen, was: Wanneer moet ik starten met chemo? Studies suggereren dat er geen causaal verband is tussen chemotherapie en eventuele lichamelijke gevolgen voor het ongeboren kind. Voor Marjolein voelde dat verre van goed. De looptijd van de studies ging tot 37 jaar terug. Ze wilde niet een kind op de wereld zetten dat op langere termijn alsnog bijvoorbeeld nierfalen zou ontwikkelen. Met steun van haar man kwam er een plan van aanpak. De bevalling zou met 37 weken worden ingeleid, waarna de chemotherapie zou starten. De natuur nam de geboorte echter in eigen hand, en met 36 weken werd hun zoontje geboren. Hierdoor hadden zij samen met hun 2,5 jarige peuter, drie weken de tijd om van elkaar te genieten en als gezin te verbinden.

De chemotherapie

Na haar eerste chemotherapie besloot Marjolein uit hygiënisch oogpunt haar haren meteen af te scheren. Niet alleen voor de pasgeborene, maar ook om de heftigheid van haaruitval voor haar peuter te verzachten. Haar oudere zoontje Jesse mocht daarnaast zien hoe de baby uit één borst dronk in plaats van twee. Het was nu eenmaal zo en Marjolein wilde het juist zo ‘normaal’ mogelijk maken. Het was een enorme zoektocht, maar achteraf is Marjolein blij dat ze haar gevoel heeft gevolgd. Alles wat je niet zichtbaar maakt voor kinderen wordt spannend en beladen, als je kinderen erbij betrekt dan is het gewoon zo. Tijdens haar chemo moest er van alles aangepast en geregeld worden. Haar familie zorgde tijdens de AC- en Taxolbehandelingen, voor de opvang van de kinderen.

Allergische reactie

Naarmate de behandeling voortduurde, werd duidelijk dat Marjolein allergisch was voor Taxol. Ze kreeg uitvalsverschijnselen. Daarop werd besloten om de laatste kuren te schrappen. Marjolein vond het mentaal lastig om anderhalve kuur te missen. “Wat is daarvan de invloed op mijn kans op genezing?”, was haar vraag. Ze had ‘closure’ nodig en vroeg wat het ziekenhuis voor haar kon betekenen. Haar artsen stelden voor om een echo en botscan te maken zodat ze haar gerust konden stellen. De uitslag liet zich al raden; alles was goed en het herstel kon beginnen.

Een reden om elke dag uit bed te komen

“Dat was wat ik ook deed. Een peuter die rondliep, een pasgeboren baby. Ik was blij dat ik er nog was, het leven wilde ik maximaal omarmen. Maar toch in een gat vallen omdat ineens zoveel tijd vrijkomt, omdat je niet meer bezig bent van behandeling naar behandeling te gaan. Het gevoel van invloed hebben, dat viel weg. Die vond ik ingewikkeld. Ineens moest ik aannemen dat ik dan weer gezond was en dat de kanker weg zou zijn. Toen ben ik ook wel een aantal keer in paniek geschoten. Wat als het terugkomt, of als ik eraan dood ga of mijn jongens nou niet groot zie worden? … Al dat soort dingen. Die ben ik wel in de eerste jaren een aantal keren tegengekomen. Dan was het wel heel fijn dat ik op dat moment kon bellen met de arts en langs kon komen.”

Afgelopen jaar de 9e controle

“’Hoe lang gaan we nog dit volhouden?’, zei ik tegen de arts. ‘Als ik geen klachten heb, vertrouw ik erop dat het oké is.’ … ‘Nou, dan gaan we het volgend jaar afronden.’ … ‘Energetisch is het klaar, mijn les is geleerd en ik wil graag door. Voor mijn gevoel heeft deze les mij gebracht dat ik anders naar het leven ben gaan kijken.’”

Je zegt dat je jouw les hebt geleerd. Wat was jouw les?

“Om met name mijn eigen leven te gaan leven. Ik heb heel lang het leven waarvan ik dacht dat het van mij verwacht werd, geleefd. Zo graag erbij willen horen, dat ik mijzelf opzij zette. Ik ben gaan leven op wat de ander van mij zou verwachten, of wat de ander van mij zou vinden. Of de goedkeuring en waardering buiten mijzelf zoeken in plaats van binnenin mijzelf.  Dat is wel de grootste les die ik daarin heb geleerd. Dat het niet gaat of de ander mij toestemming geeft om te leven, maar dat ik mezelf toestemming geef om volledig mezelf te zijn. En te leven. De waarde van het leven met de dood in de ogen, heeft borstkanker mij geleerd. Dit is wie ik ben, alles uit het leven halen. Ik had geen zin meer in discussies, strijd voeren. Als jonge ouders draaide het veelal om de kinderen. Wij moeten bij elkaar ingecheckt blijven en elkaar de ruimte geven om te zijn wie je bent. Dat was het keerpunt, dat ik zó voor mezelf durfde te staan. Daardoor zijn er veel dingen veranderd.”

De jaren na borstkanker

Na het ontzwangeren, onderging Marjolein in 2012 en 2013 een borstreconstructie.  In de tussentijd volgde ze EMDR-therapie, omdat de diagnose een bepaald trauma had achtergelaten. Via de psycholoog besloot ze coaching te volgen. Daar kwam ze in contact met het boek Sleutel tot zelf-bevrijding van Christiane Beerlandt, waarin de betekenis van borstkanker psychosomatisch wordt uitgelegd. In eerste instantie was dat een pittige confrontatie, die in de jaren daarna steeds meer betekenis kreeg.

Ondernemerschap

In 2018 werd Marjolein voor de keus gesteld om overgeplaatst te worden naar een andere werklocatie, waardoor haar reistijd zou verdubbelen. “Vanuit een oude pijn van niet gezien worden, realiseerde ik me dat ik niet getrouwd was met deze werkgever. Ik heb meer in mijn mars, en in mijn zoektocht kwam ik de opleiding Integraal Leefstijl- en Vitaliteitscoach tegen. Toen ik dat las dacht ik, dát is wat ik wil gaan doen. De opleiding kostte veel geld, een forse investering, en ik had al veel geïnvesteerd in cursussen en boeken. Daar kwam een oude overtuiging om de hoek kijken: Wie was ik wel om daar aanspraak op te maken? Er volgden gesprekken met mijn partner, die mij steunde in mijn keuzes. In 2018 besloot ik de opleiding te gaan volgen. Tijdens de opleiding ontdekte ik dat ik niet wilde voldoen aan kaders van anderen, en dat ik voor mijzelf wilde gaan ondernemen. Dat bracht mij op de volgende hobbel: Je geeft toch niet zomaar je baan in loondienst op? En je hebt zo’n leuke baan, zekerheid, hoe ga je dat dan doen? Tegelijkertijd voelde ik, als ik het niet ga doen, word ik weer ziek.”

In 2020 gestart met haar eigen coachpraktijk

“Eind 2019 ingeschreven bij de KvK, en mijn deuren opengezet van mijn coachpraktijk, toen nog in combinatie met loondienst. Want ik had natuurlijk de overtuiging dat ik eerst genoeg met mijn eigen business moest binnenbrengen, en dan pas zou ik afscheid kunnen nemen.  Tot iemand zei, ‘Zolang je de urgentie niet voelt om daadwerkelijk op eigen benen te staan, dat er geen andere inkomsten zijn, dan blijft ondernemen een hobby.’ Nou, die kwam zó binnen. Godverdomme, dat is niet wat ik wil. Laat mijn ziek-zijn en mijn reis niet voor niets zijn geweest. Laat ik daar andere mensen mee inspireren. En mogelijk ook de ogen openen van hoe ze hun leven aan het verspillen zijn door niet hun eigen leven te leven, maar het leven van iemand anders: wat mijn eigen les was geweest.”

Ontslag ingediend

“Op een dag stond ik op, en wist ik nog niet dat ik mijn ontslag zou indienen. Er deed zich zo’n perfect moment voor. Ik belde mijn man en vertelde het. Die zei: ‘Schat, leuk dat je mij belt, maar je weet hoe ik erin sta.’ Ik diende mijn ontslag in, dat was fantastisch! Vanaf 1 januari 2021 volledig ondernemer.” De boodschap van Marjolein is: “Leer ontvangen en zet jezelf op nummer 1.”

Indien je belangstelling hebt om met Marjolein in contact te komen kun je haar bereiken via www.marjol-n.nl. Ze werkt 1 op 1 met voornamelijk vrouwen die door onbewuste en onzichtbare zaken zichzelf hebben ‘verloren’ in het leven en hier verandering in aan willen brengen. Om weer te kunnen leven in verbinding met jezelf zodat je gelukkig & vitaal KAN ZIJN! Je hoeft niet perse borstkanker of een andere ziekte te hebben gehad. Andere tegenslagen zoals het verliezen van een baan, een relatie of een dierbare in het leven nodigen ook uit (lees: zijn nodig) om in jezelf te keren en daar werk te verrichten op emotioneel, mentaal en spiritueel vlak.

Stichting Supervrouw wil vrouwen en mannen een podium geven om hun verhaal op te tekenen tijdens of na borstkanker. Op dit moment loopt er een campagne voor vrouwen die restklachten hebben overgehouden aan het behandeltraject en stamcelbehandeling nodig hebben. Hier kun je meer lezen over de campagne.