De kerstdagen van 2019

Kerstdagen en een nieuw jaar voor de deur …

Het afgelopen jaar heb ik om me heen gezien hoe het is om een dierbare te verliezen, een vader, een moeder of een dierbare die ziek wordt. Het gaat hand in hand samen met ouder worden. Vorig jaar werd ik zelf ziek, nooit gedacht dat ik die diagnose zou krijgen. Nog steeds voelt het onwerkelijk. Totdat ik door de foto’s van het afgelopen jaar heen scrol en dat korte koppie weer zie. Het valt me op dat ik voorheen altijd leuke kiekjes maakte van ons drie. Maar het afgelopen jaar was zo anders, waardoor ik vergat herinneringen vast te leggen. Ondanks dat ik beter werd, valt het traject na de genezing mij zwaar. De behandelingen hebben een verwoestende werking gehad. Mama zijn, ondernemer zijn, vriendin zijn. Regelmatig trok ik me terug en was ik er alleen voor de kids. Ik was er minder voor de mensen om mij heen. Het zijn geen bewuste keuzes. Het liep gewoon zo omdat het fysiek zwaar is geweest. Sommigen begrepen mij, sommigen niet. De periode rond de kerstdagen is voor mij een periode van bezinning, terugkijken en vooruit kijken.

Veranderd

Kijk jij terug op een jaar die achter je ligt? Mensen vragen wel eens of de diagnose mij heeft veranderd. Aanvankelijk dacht ik van niet, behalve mijn korte koppie dan. Nu terugkijkend zijn het kleine subtiele veranderingen die na verloop van tijd zorgen voor een grotere verandering en een ander perspectief. Het begon met dingen niet meer doen die worden verwacht. Gevolgd door dingen doen die je altijd al wilde. In kleine stapjes. Deze verkenningstocht gaat soms bibberig en met onzekerheid. Ik moet mijn nieuwe vorm daarin vinden. En aan de andere kant is er een vastberadenheid om het te ervaren. Wat een grootse vrijheid ligt hierin verscholen. Wat een mooi gevoel is dat.

Verwend door de kinderen

Vandaag is het eerste kerstdag en gekscherend zei ik gisteren: “Wat heerlijk als ik morgen een kopje koffie op bed krijg.” Maar ik ben altijd het eerste wakker in huis. En wilde de kersttafel opdekken en eieren koken. Maar dat liep toch even anders. Rond acht uur hoorde ik Merel, maar ik mocht niet uit bed komen. Een kwartiertje later kwam ze naar boven met een verse latte macchiato en een beschuitje met hagelslag. Wat een feest! Eenmaal beneden had ze zelfs al de tafel gedekt en de cadeautjes die onder de kerstboom lagen op tafel gelegd. Ik hoefde alleen de eieren te koken en de broodjes in de oven te doen. Zo lief. Ook Lars is wakker en komt met zijn slaaphoofd naar beneden. Merel kan niet wachten met uitpakken. Als het mijn beurt is krijg ik van de kinderen een cadeaubon van een kledingwinkel en een prachtig armbandje van Puur. Ik ben echt sprakeloos. Ze hebben het samen gekocht van hun eigen centjes. En ik riep nog van tevoren, “maak het niet te gek”. Komend jaar worden ze tien en achttien jaar … Tijd gaat zo snel.

Rustige kerstdagen dit jaar

Op eerste kerstdag zijn we bij een hele lieve familie te gast vanuit mijn jeugd. Ik was een jaar of vier toen ik daar vaak op zaterdag was. Mijn vader huurde de loods van Piet en Mia en daardoor leerde ik hun drie dochters kennen. Twee van de drie kwamen oppassen als mijn ouders danswedstrijden hadden. En regelmatig bleef ik bij hen logeren. Ik was gek op deze meiden die ouder waren dan ik. Ik weet nog dat ik hele mooie blauwe pumps van Yvonne kreeg, die mij natuurlijk veel te groot waren. Toen al een bijzondere verbinding en dat hebben we nu nog steeds. Hun moeder is inmiddels een eindje in de tachtig en woont nog steeds in Vlijmen. Niet zo lang meer, het is de laatste kerst voor haar in het huis waar ze zestig jaar gewoond heeft. We zijn met een mooi en fijn gezelschap. De andere zus van Yvonne is er ook met haar man, nog een dierbare vriendin, de zoon van Yvonne met diens vriendin. Ik neem de kerstbox van Hellofresh mee en we gaan met alle vrouwen gezellig kokkerellen voor het gezelschap. Het is en wordt een heerlijke avond met lekker eten en veel lol. Yvonne deelt na het eten kokertjes uit en daarin zit een kroontje. We plakken bij elkaar stickers op het kroontje en spelen daarna het spel ‘Wie ben ik?’. De oudste raadt in vier vragen dat ze Maxima is! Regelmatig bescheuren we het. Mia heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Het was maar de vraag of de plannen voor de kerstdagen door konden gaan. Wat fijn om te zien hoe ze het naar haar zin heeft en hartelijk met ons meelacht!

Tweede kerstdag de gordijnen dicht

Op tweede kerstdag doen we de gordijnen dicht, stokbroden in de oven en de tv aan om samen lekker filmpjes te kijken. Ik ben nu de stokbroden al aan het bakken. Het huis vult zich met de heerlijk geur van vers brood. Ook geleverd door mr. Hellofresh! Lars is gisteren nadat we thuiskwamen nog gaan chillen op kantoor. Onder het kerstdiner vraagt Lars: “Mama, Guus vraagt of we kunnen chillen op kantoor vanavond?” Ik haat het als ik voor het blok word gezet en dat weet ie. Een nee ligt op het puntje van mijn tong. “Gisteren en eergisteren ben ik ook al niet weggeweest mam.” De score wordt kennelijk bijgehouden. Alsof we aan het onderhandelen zijn, zeg ik: “Als het maar geen vier uur wordt!” In de ochtend zie ik een appje van Guus met een groepsfoto van de vriendenkring op kantoor aan de lange tafel. Ik hoef Lars dus niet vroeg beneden te verwachten vandaag. Ik rommel zelf nog wat aan en ga de hapjes alvast klaarmaken, dan kunnen we straks gelijk met onze filmmiddag beginnen!

Een nieuw jaar voor de deur!

Het nieuwe jaar wat voor de deur staat, kan alleen maar beter worden dan het afgelopen jaar en het jaar ervoor. De strijd tegen de diagnose is gewonnen, de vooruitzichten zijn goed. En met de doorverwijzing van dr. Toetha heb ik een personal trainer gevonden die tevens fysiotherapeut is en mij kan helpen met mijn missie om fysiek weer sterker te worden. Mijn motto voor 2020 is oneindig liefhebben, oneindig genieten, oneindige vrijheid en weer fit worden! Iedereen die afgelopen jaar op mijn pad meewandelde of mijn pad kruiste wil ik bedanken. Van al deze mensen mocht ik iets waardevols ontvangen en daar ben ik dankbaar voor. Je mag gerust weten dat er tussen deze inzichten ook pijnlijke inzichten zaten. Het is onmogelijk om alle bordjes in de lucht te houden tijdens de behandelingen en het herstel wat erna volgt. Dat betekent ook onbegrip en liefdeloosheid. En mijn eigen verandering heeft bij sommigen voor weerstand gezorgd. Wat ik gemerkt heb is dat mensen geen begrip en liefde kunnen geven als ze zelf in tekorten leven. Om iets te leren, heb je elkaar en spiegels nodig.

Thank you all! 🖤 Mooie kerstdagen 🖤