Laatste chemokuur! Jihoe

Afzwaaien met gebak

Vandaag op 7 december had ik mijn laatste chemo. Begonnen op 14 juni 2018 en klaar op 7 december 2018. Op een week na zes maanden. En als je het mij vraagt vind ik dat de maanden voorbij zijn gevlogen. Terwijl je juist zou denken dat de tijd in zo’n proces heel langzaam zou gaan. Dit was een waardig taart moment! Ik bracht vanochtend Merel naar school, maar eerst reed ik naar Bakker Pim voor twee lekkere taarten voor alle verpleegsters en verplegers van oncologie! Mijn lieve nichtje Alexandra en mijn lieve zoon Lars waren allebei bij deze bijzondere laatste chemokuur.

Gisteren

Op 6 december ging ik samen met Alexandra naar het AVL voor een MRI- en PET-scan. Die laatste had ik nog nooit gehad. In het ETZ maken ze een CT-scan en in het AVL doen ze een PET-scan. Voor dit onderzoek moet je nuchter zijn en wordt er radioactief suikerwater toegediend via het infuus. Dit goedje hecht zich aan tumorcellen en door de radioactieve lading wordt het zichtbaar op de scan. Erg spannend, het moment van de waarheid na al die chemokuren. Maandag heb ik een afspraak met de arts en hoor ik de uitslag. De verwachting is dat het positief uitvalt en toch merk ik dat ik het spannend vind.

Kids

Gisteren was ik vanaf elf uur van huis en Merel was om drie uur uit. Lars heeft haar met de scooter van school opgehaald en samen zijn ze naar huis gegaan. Het eten stond al klaar. Toen ik in de PET-scan lag, moest ik aan ze denken. Zou Lars het niet vergeten zijn? Ze zouden toch niet vallen met de scooter? Of ruzie maken met elkaar. Honderdduizend gedachten. Ondertussen vroeg ik me af of dat nadelig zou zijn voor de PET-scan want toen het radioactieve suikerwater was toegediend moest ik een uur blijven liggen, geen prikkels, geen boek, telefoon of wat dan ook. Ik was even een dutje gaan doen. En nu lag ik in de scan me druk te maken. De werkelijkheid? Lars was Merel niet vergeten, ze zijn niet gevallen en thuis was alles goed gegaan. Zorgen om niets! Trots op die twee die hier toch ook maar mee moeten dealen allemaal.

Merel in verdriet

Over zes weken word ik geopereerd en dat had ik Merel en Lars verteld. Dan moet ik een nachtje in het ziekenhuis blijven in Amsterdam. Toen ik thuiskwam van de MRI- en PET-scan moest Merel opeens huilen en kwam het hoge woord eruit. Dat ik een nachtje niet thuis zou zijn, daar was ze zo verdrietig over. Dat ze dan bij papa kon blijven, was geen oplossing. Ze wilde bij me zijn. Ontroostbaar. Nu heb ik met haar afgesproken dat ik zal vragen of ze die nacht bij me mag slapen in het ziekenhuis. Andersom kan het zeker wel dat ouders bij kinderen blijven slapen. Dus waarom zou dit niet kunnen? Dat ga ik maandag bespreekbaar maken. De tranen van Merel droogden weer op.

Lars mee naar de laatste chemokuur

Gisteren kwam Lars naar me toe en zei: “Mam, ik wil morgen mee naar de laatste chemokuur.” Zo lief! Dat vond ik erg fijn en een goed idee. Kon hij ook weer eens bijkletsen met Alexandra, ze zijn dol op elkaar. We brachten vandaag samen Merel naar school en reden met de taart naar het ETZ in Tilburg. Omdat de afdeling altijd vol zit ben ik graag op tijd zodat ik als eerste aangeprikt wordt en de vloeistof kan inlopen. En het bijzondere was dat verpleger Bart die ik op de eerste dag had, nu toevallig dienst had en mij hielp. Ik gaf hem de taarten, dat kunnen ze wel waarderen hier. Zo lag ik al vroeg aan de infuuspaal voordat de volgende patiënt binnen kwam.

Mooie afsluiting

Daarna kwam Alexandra binnenlopen, ik hoorde het al aan haar loopje. Ze had een doosje after eight uit Duitsland bij zich, zo lief. Dit zijn van die kleine schattige chocolaatjes die je in Nederland niet kunt krijgen. Hoe gek het ook klinkt, het was een gezellige laatste chemodag. Na de immuno kwam het bekende spuitje waar ik slaperig van word. Weg was ik. Lars en Alexandra zijn toen naar het mooie restaurant gegaan om te lunchen. Slapen tijdens de kuur doet mij altijd goed, daar knap ik van op. Rond kwart over twee uur was ik klaar en moest ik recepten ophalen voor mijn ogen en mijn ontstoken teen. Ik had er vannacht niet van geslapen. Echt weer zo’n onhandig dingetje. Maar hej, ik mag niet klagen, ik heb negen chemokuren kunnen volhouden!

Een maand rust

Ik heb nu een maand rust om mijn beenmerg weer te laten bijkomen. Opnieuw vernam ik woensdag van de oncoloog dat mijn bloedplaatjes erg laag zijn. Omdat het nu de laatste chemo was wilde hij hem door laten gaan, maar de waarde was op het randje met 0.71. De regel is eigenlijk dat onder 1 geen chemo wordt gegeven. Op 4 januari volgt er een immuno behandeling, dit blijft nog een tijdje doorgaan. En dat is veel minder heftig voor het beenmerk dan de chemo. Over vier tot zes weken zal de operatie in het AVL plaatsvinden. De exacte datum moet nog gepland worden. Maar nu eerst genieten van het feit dat ik fase I heb afgerond en dat nu fase II zal starten. Jihoe!!