Leven na kanker: ‘Mensen willen dat de vlag uitgaat, maar zo simpel is het niet’

Dit is een artikel uit het Brabants Dagblad wat mijn schoonzusje me toezond via app: ‘Mensen willen dat de vlag uitgaat, maar zo simpel is het niet’

Of ik dit herkende? Ja, ik herken het zeker. De afgelopen weken ben ik door een enorme dip gegaan. Op 14 augustus startte ik met de zuurstoftherapie vol optimisme, precies zoals ik ben. Als ik ergens voor ga, ga ik er 500% voor. Neoangiogenese, kom maar op! Ik bedoel het vormen van nieuwe bloedvaatjes. Met open armen ontvang ik ze. Na acht behandelingen merk ik hoe intensief het is om elke dag twee uur in de capsule te zitten. Mijn optimistische vlag hangt inmiddels halfstok. Enorme twijfel overvalt mij of ik dit wel moet doen. Het is erg lastig te combineren met mijn werk en de zorg voor de kinderen. Zodra ik uit de zuurstoftherapie kom is het omschakelen naar mijn werk. Ik heb een half uur tot drie kwartier nodig om de draad weer op te pakken.

Even rustig aan na het verwijderen van de PAC

Omdat de PAC is verwijderd kan ik niet hardlopen, daar baal ik van. Want ik wil in de flow wil blijven. Op 1 september loop ik de Ten Miles met Charles en Arnold en het is een eindje van zestien en een halve kilometer. Lopen mag nog niet maar op de crosstrainer mag wel, aldus de arts van de zuurstofkliniek. Maar na een half uur bewegen begint de wond te bloeden. Met wat pleisters kan ik het bedekken en maak ik mijn sessie af. Sporten geeft me zoveel kracht en energie in deze dagen. Ik wil de Ten Miles lopen zonder onderbreking. Vorig jaar heb ik hem ook gelopen met Charles en Arnold en moest ik regelmatig gaan wandelen of stoppen. Nu is het doel: niet stoppen. Ik heb de afgelopen maanden veel getraind.

Benauwdheidsaanvallen, verhoogde hartslag

Zo nu en dan had ik bij het ontwaken een verhoogde hartslag. Je doet je ogen open en je wordt overvallen door een fysiek bonzend gevoel. Daarna komt je bewustzijn op gang. Je benoemt de dag, hoe de situatie is: Ik ben genezen, straks heb ik die en die afspraken op kantoor, ah leuk! En dan realiseer je je weer dat alles oké is. Ik had dit niet constant, maar het gebeurt steeds vaker. En niet alleen een verhoogde hartslag maar ook een benauwd gevoel in mijn longen. Op zo’n moment kom ik adem te kort. Ineens had ik het een hele week, elke dag. Wat ook zo vreemd is, is dat het vaak gebeurt als ik ga liggen. Liggen om te slapen of bijvoorbeeld bij de schoonheidsspecialiste, ik lig daar dan met een enorm bonkend hart. En vervolgens gebeurt het als ik op de bank een wordfeudje leg. Ineens out of the blue, zonder gedachtes of overpeinzingen, het overkomt me letterlijk. Nu begin ik me er wel een beetje zorgen over te maken. Omdat een bijwerking van immuno- en chemotherapie hartfalen kan veroorzaken. In verband met de immunobehandeling hebben ze regelmatig een hartpomptest (ejectiefractie) bij mij uitgevoerd. Aanvankelijk heb ik er met niemand over gesproken, maar na een hele week aaneengesloten klachten vertelde ik het aan Charles, mijn loopmaatje. Die mijn bezorgdheid wel begrijpt. Gisteren bloedbeeld laten prikken voor het consult bij de oncoloog aanstaande dinsdag, 10-09-19. Daar ga ik mijn klachten overleggen.

Wel de vlag uit voor het lopen van de Ten Miles Tilburg 10 EM met Charles en Arnold

Zondag 1 september is het zover! Om half twaalf is Arnold bij mij en om twaalf uur komt Charles ook binnen. Ik heb er zin in! Charles chauffeurt ons naar Tilburg. We gooien de auto ergens bij Appie XL neer en lopen naar de startplaats. Eerst brengen we onze tassen weg. En ondanks dat we dachten dat we voldoende tijd hadden, kunnen we net niet met het eerste startschot mee. We pakken de tweede! We lopen allemaal in ons eigen tempo, ik ben toch de langzaamste van de drie. Ik zit in de ochtend al hoog in mijn hartslag en daar heb ik tijdens de wedstrijd ook last van. De eerste acht kilometer zeker. Dan wordt het gelukkig minder, maar dan ga ik mijn benen en voeten voelen. De wandelwol is wel een succes, mijn tenen gaan langer mee met deze run en na de wedstrijd blijk ik geen blaren te hebben. De laatste kilometers zijn echt zwaar voor mij. Wat ben ik blij als ik een bord langs de weg zie dat ik nog maar twee kilometer hoef. En dan komt de finish in zicht. Ik loop een kwartier sneller dan vorig jaar tijdens de chemoperiode, En waar ik het meest trots op ben, is dat ik aan één stuk heb gelopen. Arnold is de snelste, die zet echt een goede tijd neer. Charles zit ook wat minder in de wedstrijd. Maar hey, we hebben het alle drie weer gedaan. Met mijn lieve loopmaatjes! We gaan erna nog wat drinken bij Kandinsky, Carola en Yvonne sluiten ook aan. Met zijn allen drinken we nog gezellig een koffie en een borrel.

De week na de Ten Miles

De spierpijn valt me echt enorm mee. Dat ik van tevoren veel getraind heb merk ik nu wel. Maar ik ben niet in mijn hum. Fysiek voel ik me energieloos en regelmatig ervaar ik het hartbonzen en benauwdheid. Het slaat op mijn humeur merk ik ook. Ik wil eigenlijk graag naar de sportschool, maar de oppas heeft geen tijd en Merel is deze week bij mij. We cocoonen een beetje, regelmatig kruipen we op de bank met een leuke Netflix film. Dat vind ik fijn en dit zijn geniet momenten met mijn liefste dochter. Ze heeft ondertussen wel opgemerkt dat er iets niet pluis is. Ik wil haar ook niet verontrusten. Mijn lijf is moe, ik ga regelmatig vroeg naar bed. En dan ineens voel ik gisteren dat het vanbinnen weer lichter wordt. Pas een week na de Ten Miles loop ik weer buiten. Vanochtend was het goed weer, na het ontwaken hardloopkleding aan en gaan. De temperatuur was heerlijk, veel zuurstof in de lucht. Ik kan me erg vinden in het artikel dat als je genezen bent de vlag niet als vanzelfsprekend uitgaat. Een ziekte verandert je en je moet een weg vinden met de klachten die er daarna nog zijn.