Mijn lange haar eraf voor dag 14-18 na de eerste chemo

Woensdag 20 juni is het zover

Mijn lieve vriendin Wendi had alles voor me uitgezocht. Vlakbij waar ze woont in Breda bleek een haarboetiek te zitten met een hele lieve kundige dame die ons hielp. Ik had er al een intake gehad en ze had me alles zorgvuldig uitgelegd. Ik wilde niet wachten tot mijn mooie lange haren gingen uitvallen en ik overal plukken zou gaan vinden. Niet fijn voor de kinderen en ook niet voor mezelf. Dus besloot ik voor die veertiende dag na de eerste chemo het af te laten knippen en daarna scheren. En nu was het zover.

Vlecht afknippen

Acht jaar geleden knipte Lars de navelstreng door van Merel en daarom had ik bedacht dat Merel nu mijn vlecht mocht afknippen. En dat wilde ze graag. Hoe dapper. En zo zaten we op woensdagmiddag bij de haarboetiek; Wendi, Lars en Merel om mij heen, ik voor de spiegel in de kappersstoel. “Wil je het zien?”, vroeg die lieve vrouw. Dat vond ik best heftig, maar ik deed het toch. En zo ging mijn vlecht eraf. De tranen kwamen vanzelf. Maar het was ook een gek moment, want ineens had ik een bobline. Lars was wel benieuwd hoe dat stond en zo gek stond dat nog niet! Ik was wel verrast over mijn spiegelbeeld, gauw maakte we een aantal foto’s met mijn betraande gezichtje. Het was heftig. Wendi had me al gewaarschuwd: “Ik laat alles gaan hoor Iris, dat moet jij ook doen.”

Knippen en scheren

Na de bobline ging de schaar erin, zoveel mogelijk afknippen. Pffff, mijn haar werd steeds korter. Nog nooit had ik zulk kort haar gehad. En daarna de tondeuse. Ondertussen werd het teveel voor de kinderen en zijn ze even voor in de boetiek gaan zitten. Het is en blijft confronterend. Merel was altijd dol op mijn lange haren en ik op die van haar. Toen ze klaar was met de tondeuse, had ik gemillimeterd haar. Het voelde gek, maar ook bevrijdend. Wendi was de hele tijd bij me, we hebben een aantal mooie foto’s genomen. Ze was een hele fijne steun tijdens dit, hoe moet ik het noemen, ritueel?!

Toen het lange haar weer terug

Ja en toen was het tijd voor de pruiken. Ze had er drie voor mij geselecteerd. Maar eerst werd ik aan de wastafel gelegd en werd mijn hoofd gemasseerd met een lekker goedje. De kinderen kwamen weer even kijken en ondertussen was Wendi ijsjes en gezonde smoothies gaan halen en was ik even alleen. Daarna was het tijd om de pruiken te passen en er eentje uit te kiezen. Ik koos het lange haar, zoals ik zelf ook had, het is precies mijn haarkleur, je ziet amper verschil. Bizar gewoon. Als laatste gingen we de mutsjes passen die ik van te voren had uitgezocht. Mutsjes die passen bij mijn kledingstijl, een beetje klassiek en een beetje sportief. Ik heb er een heel aantal. Op deze woensdag kwam ik met haar en ging ik ook weer de deur uit met haar. Met in mijn tas mooie mutsjes en een vlecht van mijn eigen haar.

Achteraf

Nu ik bijna drie weken verder ben kan ik het iedereen in dit proces aanbevelen. Mijn haar begint inmiddels uit te vallen in een flink tempo, maar ik ben al gewend aan mijn nieuwe koppie. Het heeft bevrijdend gewerkt en tevens bijgedragen aan het acceptatieproces van de ziekte. Nu ga ik ook geen lange plukken vinden op de trap of in bed, dat blijft me nu bespaard.