Moeizame periode

Het is even doorbijten in deze moeizame periode

Holy moly! Wat gaat het moeizaam op het moment. Ik dacht dat ik er was. Maar ik ben er nog niet, dat is duidelijk. Het trainen gaat echt voor geen meter. Mijn voeten gaan zich steeds gekker gedragen. Ons pa heeft polyneuropathie. Daardoor wist ik er al het één en ander vanaf. Chemo veroorzaakt neuropathie aan handen en voeten, dat betekent dat er gevoelloosheid kan optreden. Mijn handen zijn er goed doorheen gekomen. Daar mag ik al heel blij mee zijn. Ik stond daar eerst niet zo bij stil, maar nu word ik steeds bewuster dat ik daar heel dankbaar voor mag zijn. Want je handen gebruik je natuurlijk ontzettend veel. Maar mijn voeten ontploffen zo nu en dan gewoon. Het lijkt wel alsof ik ze zo zwaar belast heb dat ze enorm opzetten en gezwollen zijn. Veel meer dan in de werkelijkheid het geval is. Niet alleen mijn voeten voelen zo vreemd en branderig maar ook mijn onderbenen.

De 80 van de Langstraat, 14 en 15 september

Dit weekend was het weer de 80 van de Langstraat. De beroemde wandeltocht waarbij de deelnemers tachtig kilometer wandelen en binnen twintig uur moeten finishen. Wij zitten een kilometer voor de finish met onze straat. De wandelaars komen als ze starten twee keer door onze straat. Daarna als de tocht er bijna opzit lopen ze weer door onze straat op weg naar de finish in het centrum. Vanaf de vroege vroege ochtend zien we de eerste wandelaars voorbijkomen en gedurende de hele dag tot het sluiten om vier uur komen ze voorbij. Eerst ben ik zaterdagavond een borreltje gaan doen bij de Burgemeester met Arnold, Nina en Yvonne. Clemens draaide lekkere oude muziek. Ik had mijn oude lak laarzen van de zolder gehaald waar ik altijd zo goed op kon wandelen. Leek me wel handig in het Café. De volgende dag stonden de afdrukken van die hoge laarzen nog in mijn kuit. Op zondag uren met de buurtjes buiten gestaan om naar de wandelaars te kijken en dat was genoeg voor een paar branderige ontplofte voeten. Voordat ik ziek werd heb ik hier nooit eerder last van gehad. Kan met mijn linkervoet lastig het gaspedaal van de auto bedienen, kwam ik achter toen ik Merel bij oma op ging halen. Gatver, wat word ik hier chagrijnig van.

Ervaar het en voel het, zeg ik dan tegen mezelf

De moeizame periode duurt lang. Het is een enorm geworstel voor mijn gevoel. Het is zo menselijk om weerstand te voelen, gefrustreerd te zijn. Af en toe komt het bij me op om me er niet tegen te verzetten maar het er te laten zijn, te voelen, te ervaren. Dat voelt beter maar is (nog) geen natuurlijk gedrag, moet er echt mijn best voor doen. Mijn slaapritme is ook niet zo goed. Een avond borrelen gevolgd door een feestje thuis met Lars en zijn vrienden waarbij het dan te laat wordt, komt me dan duur te staan. Want ik vlieg totaal uit mijn ritme! Maar wat was het gezellig met Finn, Guus, Lars en Sem. Muziek hard aan, de jongens aan een biertje, stokbroodjes en pepernoten. Het zijn van die bijzondere mooie momenten die ik voor geen goud wil missen. Maar het kost me een paar dagen om mijn ritme weer op orde te krijgen.

En dan opeens gaat mijn hartje zo te keer

Ik doe mijn ogen open als ik ontwaak en poef, bonkend hart. Ik had een briefje volgeschreven voor de afspraak op 10 september met dr. Oliekan, mijn oncoloog. “Ik heb je behoorlijk mishandeld met de chemo”, was één van zijn uitspraken. Bij iedereen is het anders, wat de restklachten zullen zijn. Ik vertelde over mijn benauwdheid, versneld hartritme, voeten en benen. Hij besluit een doorverwijzing te doen naar de cardioloog. Afspraak staat voor 25 september gepland. Daarna vertelde hij dat er voor mei 2020 een afspraak staat om een foto te laten maken hoe het met mijn botdichtheid is gesteld. Chemo kan zorgen voor botontkalking. Ik informeer bij dr. Oliekan of hij me kan verwijzen naar andere patiënten die net als ik vooruit willen en klachtenvrij willen worden. Hij kan me niet helpen omdat overal de wet van privacy van toepassing is. Eigenlijk wel logisch, maar ook jammer. Want ik denk namelijk dat er meer mensen zijn zoals ik.

Even broeden

Ik ben er nog niet uit hoe en wat. Maar ik voel dat er iets aan het borrelen is in mezelf. Iets wat eruit moet, iets wat gecreëerd wil worden. Dat zet ik even naast me neer tot ik door deze moeizame periode en fase heen ben. Ik ben helder en weet wat ik wil, maar mijn voertuig (mijn lichaam) heeft wat deuken en moet eerst de garage in. Steeds doorrijden in de hoop dat we het nog even volhouden is geen handige strategie. Ik ga voor de uitgebreide APK zodat ik nog lang mee kan. Hoe symbolisch dat mijn lieve automobiel, onze oude Cherokee, juist nu door een steentje geraakt is en in de garage staat. Wat wil het universum mij duidelijk maken? Ja ja ja, pas op de plaats en rustig aan. Lastig voor een bezig bijtje als ik. Zo veel ideeën, inspiratie en drang om lekker bezig te zijn. En zo ruk om hier zo in te geraken. Mensen om mij heen zeggen het regelmatig, geef jezelf wat tijd en ruimte. Ik zou het ook zomaar gezegd kunnen hebben. Tot je er zelf inzit. Is dat niet met alles zo, je weet het pas als je het zelf meemaakt.