Oksel dingetje en ontploffing!

Zo’n raar gevoel in mijn oksel

Gisteren voelde het zo raar in mijn oksel. Net zoals toen ik het drie maanden geleden ontdekte. Dat voelde toen ook vreemd aan, waardoor ik op onderzoek uitging. Het leek alsof de kleding die ik aan had een beetje vervelend gedraaid zat onder mijn arm bij mijn oksel en toen ontdekte ik die grote golfbal in het holletje. Deze is door de chemo’s vrij snel geslonken. Daar werd ik wel heel blij van! En nu, gisteren voelde het weer zo gek. Even voelen dus en alhoewel het plat voelt of althans geen grote bult meer, voelt het toch gevoelig en alsof er kleine bobbeltjes zitten.

Overleg MOC

Vandaag een dag later heb ik het nog. Ik ben er niet heel gerust op eigenlijk en daarom bel ik het MOC. Ik word spoedig teruggebeld door een gespecialiseerd verpleegkundige die voorstelt om een echo te maken van mijn oksel als ik morgen de korte chemokuur heb. Dit had ik zelf ook al bedacht maar vroeg me af of ze dat zomaar zouden doen. Patiënten halen zich snel iets in hun hoofd en een mug is zo een olifant. Maar ik merk dat ze het serieus neemt en de afspraak voor morgen wordt geregeld. Dat geeft me wel een gerust gevoel, eerlijk gezegd. Morgenmiddag heb ik ook meteen de uitslag.

 

Celdelingsdagen

Stiekem had ik gehoopt dat die verrotte celdelingsdagen wat minder zouden zijn doordat één van de ingrediënten van de chemo is verlaagd naar 50%. Maar gisterenmiddag sloeg ie weer toe! In de ochtend ging het nog, maar ‘s middags bij dr. Tisscher voor de tweede doormeting brak ik helemaal af. Het gaat ook niet vriendelijk maar gewoon baf in één keer. Daardoor kon ik amper naar huis rijden. Ik had me schromelijk vergist. Dus aangezien ik zo’n geweldige chauffeur ben en driehonderd engeltjes op mijn schouder heb, kom ik toch weer heelhuids thuis. Ik wilde gaan sporten maar moest onze lieve oppas Danae afbellen. Merel boos en gefrustreerd natuurlijk.

Schoteltje kapot

Alles kwam bij elkaar, boos op de stomme ongemakken. Boos op het drammen van de jongste, ze wilde de oppas zo graag zien. Boos op de vermoeidheid. Boos op dat ik niet gewoon de oude Iris ben die alles aankan. Toen de tafel na het eten afgeruimd moest worden ging het fout. Gemopper van de kids op elkaar terwijl ik de oppas afbelde. Ik hing op en gooide het eerste beste wat ik in mijn handen had kapot in de vaatwasser. Het liefst had ik luidkeels lopen schreeuwen. Meteen ook nog een opvlieger erachteraan. Die dingen houden ook niet op! Het was gewoon in een keer te veel allemaal. Merel beteuterd en Lars zat er ook verslagen bij. Wat een machteloos moment.

Lootjes trekken

Daarna hebben we alles opgeruimd en ben ik rustig gaan zitten om met de kinderen te praten. Gelukkig kunnen we dat heel fijn met elkaar. Lars maakte een lekker bakje koffie. We hadden afgesproken om lootjes te trekken voor Sinterklaas. Dat hadden we gedaan en dat gaf weer een fijne energie. Ook hebben we gepraat over communiceren. De één is nu eenmaal een stuk ouder dan de ander en dat geeft wel eens een uitdaging. Zelfs de koffie kon mij niet wakker houden. Om acht uur moest ik echt naar bed. Samen met Merel heb ik mijn mandje opgezocht. Morgen weer een nieuwe dag!