Operatie achter de rug!

Zo happy, de operatie is fantastisch gelukt!

Lekker onder de wol

Merel had op school iets moois voor mij gemaakt. Een hele grote tekening. Ze wilde deze pas na de operatie geven, maar ze kon niet wachten en gaf hem nu al. Ze knutselt zo graag en had een mooi kunstwerk voor mij gemaakt met een groot hart. Zo lief! Ondertussen hadden we het extra kacheltje gekregen, maar geen deken. Lars belde weer en lag in een deuk van het lachen. Hij is nog even naar beneden gegaan voor een kaasplankje. Ik mocht tot twaalf uur eten, daarna niet meer tot na de operatie. Dus ik ging er nog even lekker van genieten. Er was een mooie natuurfilm op tv die we met zijn drietjes hebben gekeken. Daarna ging het lichtje uit.

De wekker om 6.30 uur

Ik was voor de wekker al wakker, maar ging er pas om half zeven uit. Even lekker douchen en opknappen, want om acht uur moesten we ons melden bij het AVL. Merel werd wakker met enorme nekpijn, ze kon haar nek bijna niet bewegen. Merel moest een traantje wegpinken, ze vond het zo spannend. Bang dat ik niet meer wakker zou worden. De spanningen kwamen er letterlijk uit bij Merel. Ik nam ze even op schoot en zei: “Weetje mama is net onkruid, ik kom steeds weer terug.” Er brak een lach door op haar gezichtje. “Maar ik begrijp je wel hoor, het is ook heel spannend.” Ik kon niet meer dan haar een dikke knuffel geven. Ik ging met Lars en Merel naar het ontbijtbuffet, het zag er allemaal fantastisch uit. De kinderen namen een lekker bord met croissants, eieren en poffertjes en ik een schamel kopje bosvruchten thee. Eigenlijk mocht dat ook niet, maar ik vond het wel ‘gesjeesd’. Rond kwart voor acht liepen we naar de uitgang omdat er een taxi voor ons klaar stond om ons naar het AVL te brengen.

5e Etage

De receptie vertelde ons dat we werden verwacht op de vijfde etage bij het secretariaat. Merel was nog nooit in het AVL geweest, Lars wel al een heel aantal keren. Op de vijfde etage meldden we ons en kreeg ik een vragenformulier mee van drie kantjes. Waar zelfs op werd gevraagd wat mijn hobby’s waren. We gingen in de ontvangstruimte zitten om dit in te vullen en tevens vroegen we aan de verpleegkundige of Merel paracetamol mocht voor haar nekpijn. Dat ging ze regelen. Vervolgens werden we naar de opnamekamer gebracht. Daar lag een sexy jurkje met een sexy onderbroek voor mij klaar en medicijnen. Na uitleg kleedde ik me om. Lars maakte een leuke grap: “Mooie billen mam in die onderbroek!” Daarna ging ik in bed liggen en om half negen moest ik zes pillen innemen. De verpleegkundige die dit allemaal regelde was zo ontzettend aardig.

Wachten tot ik aan de beurt was voor de OK

Merel had haar laptop meegenomen. Samen verbouwden ze de kamer, zodat ze konden zitten en allebei fortnite konden spelen. Om negen uur kwam Karen binnen lopen. Ik lag daar in mijn sexy jurk en zij had zich mooi opgemaakt, leren rokje aan. Ze is vierenvijftig jaar en ziet er zo goed uit. Mooie bos haar. Had even zo’n gevoel van ahhhh, ik wil ook mijn haar terug. De medicijnen die ik had ingenomen maakten mij slaperig, er zat nl een oxazepam tussen. My god, ik werd er een beetje stoned van. Ik viel prompt in slaap en werd iets voor tienen wakker gemaakt door een verpleegkundige. Ik dacht serieus dat de operatie al achter de rug was. “We gaan naar de OK” zei een verpleegkundige. Lars, Merel en Kaat liepen mee tot aan de OK en zeiden me gedag.

Het moment van de waarheid

Heel erg gespannen was ik niet. Natuurlijk wel spannend in de zin van, als het gewoon maar goed gaat. En mijn belangrijkste zorg was dat die eerste lymfeklier, die ze gingen weghalen en testen middels de vriescoup, schoon zou zijn. Nog een klein ‘inimini angstje’ was dat de narcose niet zou werken en dat ik toch alles zou voelen, maar niets kon aangeven. Er zijn een aantal van die verhalen bekend. Maar ik merkte wel dat ik niet met deze angst in de OK lag. Het vertrouwde gezicht van dr. Toetha verscheen naast me. Ik had haar natuurlijk al een paar keer gezien. Ze maakte nog even een praatje met me. En de anesthesist kwam ook heelkundig op me over. Ze sloten me aan en vroegen welke vakantiebestemming ik mooi vond. Zon, zee en warmte. Uiteindelijk was het laatste wat ik zei: “De Malediven.” En toen was ik weg ….

In de uitslaapkamer

Ik ging van de Malediven naar de uitslaapkamer. Ik lag in een vrij grote zaal, tegenover mij lag iemand die nog sliep. Alsof ze aanvoelden dat ik wakker was, kwam er meteen een verpleegkundige naar me toe. Ik voelde me nog wel een beetje sloom. Ze vroeg hoe het ging en of ik een ijsje wilde. Oh ja, dat klonk goed. Een perenijsje. Tjee, wat smaakte die lekker zeg. Toen ik hem op had kwam ze weer terug en ik vroeg haar hoe mijn operatie gegaan was. De vraag brandde op mijn lippen. “Heb ik nog lymfen?” Dat was het enige wat ik wilde weten. Ik kreeg het standaard praatje dat de operateur dat moest komen vertellen. Wat ik allemaal zei weet ik niet meer, maar in mijn sloomheid zorgde ik er toch voor dat ik het antwoord kreeg. De vriescoup was negatief. Dat betekent dus GOED. De poortwachter die ze eruit hadden gehaald was schoon! Jippie!

Ik moest nog verder wakker worden

Oh wat was ik blij, tranen bingelden over mijn wangen van geluk. Ik wilde natuurlijk naar mijn kamer, naar de kinderen en naar Karen. Maar dat mocht nog niet. Protocol. Ik moest zeker nog drie kwartier wachten. Uiteindelijk mocht ik toch wat eerder. En ja hoor, toen werd ik teruggereden. Ik hoorde ze al in de gang zeggen: “Daar komt ze aan.” Ik kreeg bloemen en een beertje met een hartje erin, zo lief. We kletsen even over het goede nieuws. Kennelijk was er iets fout gegaan, want in plaats van Lars te bellen na de operatie hadden ze oma gebeld. Die was zich rot geschrokken en dacht er iets mis was. Daardoor hoorde de kinderen en Karen pas later hoe de operatie gegaan was. De sfeer zat er goed in toen ik eenmaal terug was. Wat een lol hadden we met een broodje kroket. Karen en Lars gingen met het polsbandje van de buurman (een leuke timmerman) die tegenover mij lag een broodje kroket scoren. Dat was gelukt, maar helaas kwam er een verpleegkundige binnen toen Lars en Merel het broodje zaten op te smikkelen. Toen kregen ze er toch even van langs, ‘dat was niet de bedoeling en mocht niet’.

Naar huis

Ik voelde me eigenlijk heel goed. Ondertussen een lekkere cappuccino op en vroeg of het infuus eruit kon. We moesten natuurlijk terug naar het zuiden en wilden de files voor zijn. De verpleegkundige zorgden voor de recepten en haalde mijn infuus eruit en maakte een nieuwe afspraak. Ik mocht mijn blauwe sexy jurk met drukkers verruilen voor mijn eigen kleding! Rond drie uur ‘s middags konden we vertrekken naar huis. Mijn reisgezelschap dacht dat ik een rolstoel nodig had, maar ik kon allang weer lopen. Karen haalde de auto en zo tuften we weer naar huis. Nog even een koffie onderweg gehaald, medicijnen (pijnstillers) opgehaald bij de apotheek en tegen vijf uur waren we thuis.

Opa en oma hadden een grote pan eten gemaakt

Toen we thuiskwamen waren opa en oma bij ons in huis. Ze hadden een grote pan eten meegebracht. Het huis was lekker schoon omdat Willy was langs geweest en die had een bloemetje op tafel gezet. Wat een heerlijk thuiskomen zo! Kaat at niet mee en ging Ank aflossen in de winkel. Merel werd opgehaald door haar papa vanwege de nekpijn. Het leek me beter om haar een nachtje daar te laten slapen. Het gezonde maaltje van oma deed me goed! We dronken nog koffie en daarna gingen ze weer naar huis. Lars wilde graag bij zijn beste maat gaan chillen en blijven slapen. Dus rond half negen was ik alleen en ben ik maar eens al mijn appjes gaan beantwoorden en mensen gaan bellen. Zoveel betrokkenheid van iedereen. Hartverwarmend. Daarna ben ik gaan kijken naar hoe het resultaat van de operatie eruitzag. Dr. Toetha heeft het echt mooi gedaan. Fantastisch.

Niet willen slapen

Door het fantastische nieuws kon ik gewoon niet naar bed gaan. Ik was in de feeststemming. Het hoogst haalbare resultaat van deze ellendige ziekte heb ik behaald. Met dank aan de supplementen, het sporten, het Apollo-apparaat, mijn positieve mindsetting en geluk van boven. Wat me ook opgevallen is dat ik na de operatie weinig last van de narcose heb gehad. De supplementen voor de nieren en de detox die ik volg, doen hier denk ik wel een duit in het zakje. Door het goede nieuws wilde ik gewoon niet naar bed. Ik heb toen maar de tv aangezet tot ik echt dacht: nu moet je gaan slapen anders ben je morgen niets waard. Ik had sinds twee weken geen slaapmedicatie meer ingenomen maar nu wel. Ik kon mezelf gewoon niet uitzetten …

Zaterdag, de eerste dag na de operatie

Ik was een beetje bezorgd dat ik mogelijk op mijn borst zou gaan liggen. Ik ben namelijk een buikslaper, maar dat is nu niet handig. Daarom ben ik op mijn rechterzij gaan slapen met kussens tegen me aan. En dat heeft goed gewerkt. Natuurlijk was ik weer om vier uur wakker, maar nu ben ik toch echt verder gaan slapen. En dat lukte! Om zeven uur was het een mooie tijd om op te staan. Zou er zwelling ontstaan zijn, was het eerste wat ik dacht. De pijn was wel wat heftiger. Ik sjokte naar de badkamer en deed mijn nachthemd omhoog. Nee geen zwelling. Jippie! Dit is vaak wat wel gebeurt, had ik gelezen van lotgenoten. De geopereerde borst ziet er mooier uit dan de andere, is dat wat!

Ochtendritueel

Beneden maak ik eerst mijn gebruikelijke cocktail van silicium, magnesium, ijzer en synerga. En dan neem ik een diclofenac en een maagbeschermer in. Dit laat ik even inwerken en daarna een cappuccino. De pijnstiller werkt snel merk ik. De pijn is niet helemaal weg, maar het scherpe randje is ervan af. Ik heb wel een flinke rode kleur op mijn gezicht, zoals toen met de dexa. Nou ja dan oog ik in ieder geval gezond! De operatie is me 100% meegevallen. Wel blij dat het achter de rug is. Nu herstellen van de operatie en op naar de bestraling. Ik ben weer ontzettend dankbaar voor iedereen die voor me klaar staat, de appjes, belletjes, kaarten die ik ontvangen heb. Dit doet mij zo ontzettend goed.