Overleg met dr. Michel uit Mexico

Vrijdag 27 maart: [27-03-2020] Telefonisch overleg met dr. Michel

Nico heeft een gesprek geregeld met dr. Michel. Dit is de tweede arts die mijn medisch dossier heeft gelezen en waar we mijn restklachten hebben voorgelegd met de vraag of dit gereduceerd kan worden door stamceltherapie. We hebben al een positief bericht gekregen maar voordat ze een behandelplan voorstellen wil de arts mij eerst persoonlijk spreken. Omdat het in Mexico 7 uur vroeger is bellen we pas in de namiddag. Ik heb van te voren alles op papier gezet wat ik tegen de arts wil zeggen en vragen. In mijn steenkolen-medisch-Engels voer ik met hem een fijn gesprek. Ook deze arts heeft samen met zijn team ruime ervaring met stamceltechnologie. Inmiddels ben ik bekend met deze behandelmethodiek. Na het gesprek komt er een behandelplan via Nico waarin de behandeling wordt geschetst en ook het kostenplaatje. De behandeling is langer dan in Costa Rica en kosten zijn lager. Positief nieuws dus voor mij! Ik laat het bezinken.

Een tijd vol uitdagingen met Corona!

Iedereen heeft het erover. Het gespreksonderwerp van de dag. Ik ben niet zo’n enorme stresskip en onderga het allemaal rustig en gelaten. Net zoals tijdens de diagnose eigenlijk. Maar heel af en toe bekruipt me wel zo’n akelig gevoel. Wat zou er gebeuren als ik het kreeg? Ik heb wat minder bij te zetten dan wanneer je geen ex-kanker patiënt bent. Aan de andere kant denk ik, ‘wat kan mij nu nog gebeuren’? Het thuiswerken dwingt ons allemaal om veel tijd thuis door te brengen en weinig af te spreken. Dus zonder dat ik al te veel moeite hoef te doen zie ik weken alleen de kinderen. En natuurlijk de hulp en de wijkverpleegkundigen. Alles gebeurt ‘online’. Deze tijd geeft veel ruimte om na te denken, tijd met onze gezinnen door te brengen en de zin van je leven tegen het licht te houden. Het klinkt zo lekker zwaar. Ik voel me geconfronteerd met mijn fysieke beperkingen. Voel me letterlijk gevangen in mijn lijf. Een vlinder die uit zijn cocon wil komen wat alsmaar niet lukt omdat de vleugels geknakt zijn, zoiets.

Offerte van behandeling

Wat voelt het heftig en pittig. Het ondertekenen van de offerte van de stambehandeling. Ik wil het zo graag en tegelijk is het een grote onderneming. De kosten van de behandeling moet ik zelf betalen. Via donaties en de verkoop van het boek. Het vraagt veel aan vertrouwen, vertrouwen op ‘dat wat je nodig hebt naar je toe komt’. Een beetje analyticus ondersteunt dit natuurlijk niet maar ik wel! Voor mijn gevoel sta ik bovenaan een grote waterval en kijk ik de diepte in waar het water naar beneden klettert, springen is gevaarlijk van zo’n enorme hoogte. En voel ik dat ik gewoon moet springen en me laten meevoeren door de stroom. En het is niet alleen moeten maar ook willen. In alle vezels in mijn lijf voel ik dat ik het wil en ga doen.

Eind mei volgens de planning

Door de situatie van Corona is alles anders, voor jou voor mij, voor je kinderen voor onze ouders. Het lijkt wel of onze grondvesten schudden. Of de veiligheid, de gewoonte van alledag, de routine, ineens niet meer is wat het altijd was. Zo voelt het voor mij. En zo begon eigenlijk 30 mei 2018 ook, op de dag dat ik ziek ziek bleek te zijn. Maar ik vocht en overwon het. Goed en wel geland begeven we ons ineens in het Corona tijdperk. Want zo zal het wel de geschiedenisboeken ingaan; ‘het Coronatijdperk. Nu nog 2 woorden maar over een paar jaar staat ie in de Dikke van Dale als één woord. Gelukkig mag ik tijdens deze gekke periode wel vliegen naar Mexico om de stamcelbehandeling te ondergaan. Onder restricties want we moeten een verklaring bij ons hebben dat we vrij van Corona zijn. Zoals het er nu uitziet is de planning eind mei, begin juni. Ik kijk er naar uit!

Mijn behandeling

Ik moest wel even slikken toen ik het definitieve behandelplan van de week zag. Aanvankelijk was het idee dat ik een ééndaagse kuur zou volgen. Maar nadat het dossier door de artsen bestudeerd was en ik alle vragen tijdens de medische intake beantwoord had, bleek dat ik een vierdaagse kuur moet volgen. De behandeling wordt intraveneus ingebracht en ook een deel wordt in de bovenrug ingebracht. De kosten vallen hoger uit doordat het niet één dag maar vier dagen duurt. Ik financier de behandeling door het uitgeven van mijn boek via de Stichting Supervrouw. Nu moet het aantal boeken wat ik moet verkopen omhoog! Holymoly!

Corona …

Dan ineens zitten we met z’n allen in een pandemie. Het internet wordt gedomineerd door alle berichten over Corona. In het begin dacht ik er mals over. Maar inmiddels weten we allemaal dat het heftig is en wij de richtlijnen van het RIVM moeten opvolgen. De campagne die ik begonnen was voor Stichting Supervrouw wordt ondergesneeuwd door al het negatieve nieuws. En toch houd ik moed! Wat zou het geweldig zijn als ik me weer een beetje zou voelen als voor de diagnose. Als ik weer normaal kan slapen en opstaan. Als ik weer energie heb. Als ik weer kan hardlopen zonder pijnklachten. Als ik niet steeds brandende voeten heb. Als ik geen gewrichtspijn meer heb, geen rugpijn, geen borstpijn en als ik niet continu woorden en feiten vergeet. Als mijn concentratie weer toeneemt. Oh, wat zou dat allemaal fijn zijn. Het wordt nooit meer als voor de diagnose, maar wel een heel stuk beter dan nu door de stamcelbehandeling ….