PAC vanmiddag verwijderd in het Ziekenhuis

Eindelijk was het zover: 20-08-19 het verwijderen van de PAC (port-a-cath) in het ETZ

Heel eerlijk gezegd zag ik er best wel tegenop. De PAC had zich inmiddels helemaal in mijn huid genesteld. Ik was er wel een beetje aan gewend geraakt; mijn aansluitkastje. Arnold, mijn loopmaatje, maakt er altijd grapjes over. “Handig voor de Port”, zegt ie dan! Dat is mijn favoriete drankje, vooral een Tawny drink ik graag. In juni had ik de laatste immuno via de PAC en werd besloten dat het aansluitkastje verwijderd kon worden. Het plaatsen gaat onder algehele narcose, het verwijderen onder plaatselijke verdoving. Nog altijd ben ik een held op sokken, zelfs na het hele traject. Naalden, mesjes en scharen, ik word er altijd duizelig en misselijk van.

Niet alleen, dat scheelt

Ik begin de dag weer met zuurstoftherapie. Lars gaat meekijken. Als ik binnenkom met hem merkt één van mijn mede zuurstoftankpassagiers op: “Je hoeft niet te vragen wie dat is!” Lars lijkt veel op mij, hoor ik altijd. Ze begroeten hem hartelijk. Later zegt ie: Het lijkt wel een familie daar, iedereen kletst meteen met je.” Lars heeft zelfs uitgezocht wat zo’n tank kost, nl. €190.000. Allemachtig! Ik had er geen idee van. Terwijl ik de behandeling had, heeft Lars twee uur gewacht en ondertussen naar de metertjes gekeken en drie chocomelk gedronken. We gaan een paar uurtjes naar huis. Hij heeft nog vakantie. Willy is er als we thuiskomen, heeft de muziek gezellig aan en is aan het poetsen. Gauw werk ik nog wat mailtjes voor mijn werk weg. Rond kwart over één vertrek ik met Lars naar het Ziekenhuis voor de verwijdering van de PAC. Stiekem ben ik blij dat ik niet alleen hoef te gaan, dan heb ik wat afleiding. Op de terugweg trakteer ik hem op KFC. Daar is ie zo dol op. Ik weet nu dat zelfs de koffie niet te drinken is daar. Wat een bocht!

Een heel team

Als ik de behandelkamer inkom moet ik vijf mensen een hand geven. Daardoor voel ik me een beetje opgelaten. Jongens, we halen er alleen een klein kastje uit. Lars gaat op een stoel zitten naast het bed waar ik op ga liggen. Ze dekken mijn bovenlichaam af met zo’n groen papieren dekentje waar een gat inzit. Vooraf was ik bang dat als ze de PAC zouden verwijderen het bloed eruit zou spuiten. Die gedachte was niet zo onrealistisch blijkt nu. Want tijdens de ingreep knapt er een bloedvat en het bloed spuit over mijn gezicht heen. Ik zie het niet, maar voel het alleen. Ik had mijn hoofd afgedraaid van waar de chirurg bezig is. In het begin was mijn hartslag erg hoog en lette ik vooral op mijn ademhaling om rustig te blijven. Gelukkig werkt de verdoving goed, buiten wat gefriemel en getrek voel ik niets. Lars ziet alles gebeuren, er is niets van zijn gezicht af te lezen. Later vertelt hij me dat hij er toch wel een beetje week van werd.

De vorm van een hartje

De PAC zit rechts infraclaviculair (onder het sleutelbeen) vast met een soort elastiekjes en die moesten ze losmaken. Het is een hartvormig apparaatje van drie centimeter doorsnee met een slangetje van twaalf centimeter die in het bloedvat zit. Ik dacht dat het van plastic zou zijn, maar het is van ijzer met een siliconen kussentje aan de voorkant. Het bloed dat eruit spoot maakte veel indruk op Lars. Toch was alles met een kwartiertje gepiept. Door de plaatselijke verdoving konden we meteen weer weg en ben ik zelf naar huis gereden. De PAC heb ik mee naar huis gekregen, kan ik Merel laten zien hoe het kasje eruitziet. Een mooi paars ding met een slangetje. De eerste uren voel ik nog niet zoveel, maar in de avond gaat het behoorlijk zeer doen en kan ik mijn arm niet makkelijk meer bewegen. Een paar pijnstillers erin om te kunnen slapen.

Weer iets om af te strepen

Wat een heerlijk gevoel om weer wat af te kunnen strepen. Volgende week mijn bloed laten prikken en op controle bij de oncoloog. Zullen mijn waardes weer genormaliseerd zijn? Ik ben er wel benieuwd naar. Komende week even geen zuurstoftherapie omdat het vol zit. Dat vind ik eerlijk gezegd ook niet zo erg, want ik merk er best wel wat van. Van de week kreeg ik een brief binnen van het AVL. Op maandag 9 december heb ik de allereerste controle via een mammografie en een MRI. Het lijkt me fijn om de komende vier maanden daar naartoe te leven. Een soort van afsluitmoment na de behandeling van immuno-, chemo- en zuurstoftherapie waarbij we een ‘schoon’ beeld zien. AMEN!