Pittige derde dag van de stamceltherapie

Woensdag 10 juni: dag III van de stamceltherapie, heftig!

De derde dag van het behandelplan bestaat uit een intraveneuze toediening van 100 miljoen stamcellen. Dit ben ik inmiddels gewend. De bekende verpleegster legt weer een infuus aan. En van al mijn infusen ervaringen kan ik zeggen dat zij uitstekend prikt! De stamcellen worden voor de derde keer toegediend. Onderdeel van de stamceltherapie is het inbrengen van stamcellen in het ruggenmerg. Ik had er al een beetje tegenop gezien. Maandag heb ik met dr. Cesar afgesproken dat dit onder verdoving zou worden ingebracht. Ik ben een held op sokken, het idee dat ik verdoofd zou worden gaf me wat rust. Ondanks dat ik inmiddels al veel behandelingen heb gehad wordt mijn angst er niet minder om.

Naar de OK

het zonder verdoving te doen. Daar schrik ik van. Het is verstandiger en de ingreep is eenvoudig. Ik moet moet met gebogen rug zitten om zoveel mogelijk ruimte te maken tussen de wervels. Mijn rug wordt ontsmet en dan laat de arts de über lange naald zien. Dat had hij beter niet kunnen doen want wat niet weet wat niet deert, zo werkt het bij mij. Maar dat kan hij natuurlijk ook niet weten. Dr. Peter praat op me in en probeert me gerust te stellen, dat is fijn. Mijn handen zijn klam en mijn hartslag is verhoogd. Ik schaam me dat ik zo heftig reageer. Wat een watje ben ik. Dan wordt de naald ingebracht en checken ze of ze op de juiste plek zitten. Gelukkig is dat zo. Dan worden de stamcellen ingebracht. Dezelfde koude kloppende sensatie ervaar ik. Het is gelukkig zo gebeurd. Het voordeel is dat ik nu geen naweeën heb van de verdoving en ik de kliniek kan verlaten.

Behandeling voor vandaag klaar

Na deze behandelingen mag ik weer terug naar het hotel. Vanuit de kliniek wordt er voorgesteld om in de avond een hapje te eten met elkaar.
Wij mogen aangeven wat we leuk vinden. We gaan eerst weer terug naar het hotel om op te frissen en later worden we opgehaald. Het is Merel die graag Italiaans wil eten. We gaan een gezellig restaurantje binnen en bestellen pasta’s. Voor mij een glutenvrije variant, die net zo lekker smaakt als de gewone. Het eten is erg lekker. We kletsen en Merel heeft Engels gehad op school waardoor ze dingen kan volgen en zeggen. Ik vind het erg bijzonder dat dr. Cesar mee gaat met het etentje. De artsen zijn niet alleen kundig maar ook erg betrokken. Ik merk dat de behandeling zijn tol eist, het dessert moet ik overslaan en ik geef aan dat we terug moeten. Opstaan en naar de auto lopen kost veel moeite en energie. Mijn stuitje doet zeer en mijn hoofd bonkt.

Bonkende hoofdpijn

Als we aankomen bij het hotel heb ik inmiddels zo’n enorme hoofdpijn gekregen en pijn in mijn onderrug dat ik het bijna niet kan uithouden. Lopen gaat niet meer. Er wordt een rolstoel gehaald en een medewerker van het hotel rijdt me naar de hotelkamer toe. Ik ga op bed liggen. Ik neem meteen pijnstillers in en hoop dat het wat gaat zakken. Ook de kinderen kleden zich om en gaan in bed liggen, beetje keuvelen en dan slapen. Maar de pijnstillers werken niet. Lars belt dr. Cesar en die komt langs met zwaardere pijnmedicatie. Inmiddels is het donker geworden. Ook de zwaardere pijnmedicatie werkt nauwelijks. De nacht die volgt slaap ik bijna niet of ik val heel even weg maar ik word steeds weer wakker van de bonkende hoofdpijn. Deze intensiteit heb ik niet eerder ervaren. Het is een bijwerking van de injectie in het ruggenmerg en gaat ook weer zakken volgens dr. Cesar.