De reis voor de stamceltherapie in Guadalajara

Stamceltherapie: eindelijk is het zover!!

Op 6 juni ben ik het vliegtuig gestapt onderweg naar Guadalajara. Eerst naar Düsseldorf om vanuit daar weer terug te vliegen naar Amsterdam en daar over te stappen op de vlucht naar Mexico City. Toen ik de stewardess vertelde waarom ik vloog gingen ze meteen kijken naar de indeling en waar nog ruimte was. We kregen een plekje toegewezen aan het raam en omdat er nog stoelen in het vliegtuig vrij waren konden de kinderen op een rij van 3 stoelen gaan liggen als ze moe werden. Het ontbrak ons aan niets tijdens de vlucht van KLM. Nog nooit heb ik zo ver gevlogen als tijdens deze reis voor de stamceltherapie. De tickets waren vanuit Amsterdam ontzettend duur en minder duur als ik via Düsseldorf zou vliegen, op drie tickets scheelt het een hoop. Die paar uur extra konden er nog wel bij. Drie vliegtuigen is toch machtig!

De reis verloopt goed

Als we aankomen in Mexico City moeten we 12 uur wachten. Van te voren heb ik daarom een hotelovernachting geboekt zodat we meteen kunnen crashen. Het leek zo lang bijna 12 uur aan één stuk vliegen maar eigenlijk gaat het sneller dan gedacht. Ik had wifi gekocht en kon appen en wordfeudten tijdens de vlucht, bizar! Ik had op terminal 1 een hotel geboekt zodat we niet van het vliegveld niet af hoefden. Bij aankomst hebben we lekker eten besteld en daarna zijn we gaan slapen. De volgende dag moesten we onze vlucht hebben naar Guadalajara. En zo soepeltjes als de vluchten van Düsseldorf en Amsterdam gingen, zo lastig ging de vlucht naar Guadalajara. Ik had van te voren alles betaald dus we konden meteen naar de incheckbalie lopen. We hadden een uur voordat het vliegtuig vertrok.

Niemand spreek Engels

Op het vliegveld van Guadalajara zijn alle borden in het Spaans, we konden er geen wijs uit worden. Dan maar vragen, dachten we. Maar niemand sprak Engels. We vroegen het aan 5 mensen en geen van deze mensen verstonden ons. En ik spreek geen Spaans. Op een gegeven moment begon de moed me in de schoenen te zakken. Ik vreesde ervoor dat we onze vlucht zouden missen. Zelfs politie en security spraken geen Engels. Tot ik een dame trof die ook geen vloeiend Engels sprak maar wel begreep dat we naar Guadalajara moesten. Deze dame wees ons naar een airtrain. Eenmaal boven gekomen troffen we de eerste persoon die goed Engels sprak, het was een piloot. Deze man vertelde dat we met de airtrain naar een andere vertrekhal gingen waar de vlucht naar Guardalajara zou gaan. Oef, een zucht van verlichting. En dan wacht ons uitdaging twee.

De security

We komen bij de incheckbalie aan waar we wederom formulieren over corona moeten invullen, een hele administratie in deze tijd. Als we die gepasseerd zijn hebben we nog steeds onze koffers, we begrijpen er niets van. Dan komt security II, het neusje van de zalm, zeg maar. Ook hier spreekt niemand Engels. We leggen alles op de band en we worden gefouilleerd met een apparaat. Onze koffers moeten open, deodorant is verboden, die moet eruit. Ik vind alles goed. Bijna moet de parfum van Lars er aan geloven. Vindt ie niet leuk maar dan mag deze blijven. Het gaat uiterst traag, we hebben dan nog 20 minuten voordat het vliegtuig vertrekt. Uiteindelijk laat ik een verklaring zien die ik van de arts heb meegekregen en die in het Engels is. Er moet een manager komen die de brief kan lezen. Als ze die gelezen is stoppen ze direct met de check en mogen we gaan. We moeten het op een rennen zetten want het is nog een heel eind lopen en die fijne banden die we op Schiphol hebben, die hebben ze hier niet. Ondertussen worden onze namen omgeroepen via de luidsprekers dat we ons naar het vliegtuig moeten begeven. Rennen we daar met onze zware koffers door de hal heen! Buiten adem komen we aan. We mogen zelfs gewoon door met onze koffers en pas als we het vliegtuig ingaan worden ze ingenomen.

We zijn er bijna

De arts en de casemanager van de stamcelkliniek die meereizen zitten al in het vliegtuig en begroeten ons. Zij dachten dat we het niet meer zouden redden. Wat ben ik blij dat we het gehaald hebben en ook dat het nog maar een uurtje vliegen is. Als we aankomen worden we warm begroet door het medisch team van de kliniek. We krijgen een speciale fles tequila aangeboden die vlakbij Guadalajara gemaakt wordt. Het moet de beste kwaliteit zijn. Als ik weer terug ben in Nederland ga ik er een speciaal moment van maken om een glaasje te proeven. Daarna worden we naar ons Hotel gebracht. Deze dag kunnen we gebruiken om te relaxen bij te komen van de reis. Morgen gaat de stamceltherapie eindelijk beginnen.