Stereotactische biopten afnemen in het AVL

Op dinsdag 9 oktober was het zover, de stereotactische biopten

Gelukkig ben ik niet zo’n zenuwpees dat ik me al dagen van tevoren druk loop te maken. Dat beperkt zich bij mij zo’n beetje tot een paar uur voor een spannend moment. Ik had er niet minder om geslapen. Alhoewel ik wel vaag wist dat het een rare en niet zo’n fijne ingreep zou zijn. Vanwege de verdovingen (die plaatselijk waren) had ik in ieder geval gevraagd of Karen met me mee wilde gaan. Maar de dag voor de ingreep kreeg haar zoon een scooter ongeluk. Niet een klein ongelukje, maar een behoorlijk aanrijding. Iemand zag hem over het hoofd, waardoor hij behoorlijk letsel heeft opgelopen. Toevallig had iedereen wel iets. Dus besloot ik toch zelf te rijden naar het AVL samen met Lars. Voor het gesprek met de chirurg, de afspraak voor de echo om een jodiumbron te plaatsen en de afspraak voor de stereotactische biopten.

Dr. Toetha

De afspraak met de chirurg heeft me nog steeds vertwijfeld achtergelaten. Ze had eerder voorgesteld om borstsparend te opereren. Afhankelijk van de uitkomst van de gebiopteerde kalkjes in de borst door middel van de stereotactische biopten moet helder worden of dit weefsel ook is aangetast naast de tumor die er zat. Dit wordt dan tijdens de operatie ook weggehaald. Verder zal er een vriescoupe test plaatsvinden tijdens de operatie. Dan is er geen overleg meer met mij, ik slaap dan immers. Juist dat idee vind ik niet zo fijn. Als alle okselklieren er toch uit zouden moeten wil ik me daarop kunnen voorbereiden. Mijn voorstel was daarom om die testen eerder te doen. Alleen wordt mij verteld dat een vriescoupe test niet eerder kan en ik heb nog niet helder waarom. Wel kan er een punctie of biopt worden gedaan van de oksel. “Maar dan nog”, zo benadrukt dr. Toetha “is het geen garantie dat je werkelijk schoon ben.” Dat is enkel via de vriescoupe test of MARI-procedure vast te stellen.

Ze is positief

Dr. de Zomer is een hele lieve radioloog. Ze spoorde het ijzeren ringetje op die geplaatst was bij het ETZ, om de plek aan te geven waar de jodiumbron te plaatsen. Het AVL werkt met andere apparatuur waardoor de marker van het ETZ niet bruikbaar is. Dus moest dit nog een keer opnieuw. Inmiddels ben ik bekend met de procedure en zei ik: “Doe maar een theedoek over mijn hoofd, ik hoef het niet te zien.” Zo gezegd, zo gedaan. Het wordt lokaal verdoofd en daarna wordt via een naald de jodium bron geplaatst. Het valt allemaal wel mee, alleen lukt het niet altijd om goed door de huid heen te komen en moet er een beetje geduwd worden. Dit was allemaal met een kwartiertje gepiept. Lars mocht er ook weer bij zijn en aangezien ik een held op sokken ben met naalden, vind ik het heel fijn als er iemand bij me is.

De echo en het plaatsen van de jodiumbron

Deze week is even doorbijten om de waardes weer omhoog te krijgen. Vanaf volgende week zal het wel beter gaan nu ik deze week mijn chemo mag overslaan. En dan mag ik al naar kuur zeven. Ondanks deze tegenslag ben ik nog altijd ontzettend optimistisch.

Volgende kamer

De stereotactische biopten worden afgenomen op een speciale tafel met een gat erin. Onder de tafel is een mammografie röntgenapparaat geplaatst. Het is werkelijk heel ingenieus. Een assistent ging uitleggen aan mij en Lars wat er ging gebeuren. Allemachtig! Deze uitleg joeg mij de stuipen op het lijf. Het was ook niet zo’n fijne vrouw. Lars mocht er niet bij blijven want het kamertje was te klein, maar eigenlijk viel dat wel mee. Een fractie van een seconde dacht ik: Hoe kom ik hier onderuit? Ik moest met mijn linkerborst in het gat. Vervolgens werd de mammografie apparatuur ingesteld waar mijn borst in werd geklemd om röntgenfoto’s te kunnen maken. Om te bepalen waar de biopten moesten worden weggenomen, moest eerst via graden van hoeken de coördinaten bepaald worden. Het is een hele berekening. Deze voorbereiding nam veel tijd in beslag en de houding waarin ik moest liggen, was niet bepaald comfortabel.

Tweede radioloog

Zodra de coördinaten bekend waren kwam een radioloog, een andere dan de eerste, erbij. Zij ging op een krukje zitten onder de tafel en gaf de verdovingen om daarna de holle naald in te brengen. Mijn borst zat nog steeds ingeklemd. Vervolgens ging er een ander groot apparaat aan, wat ervoor zorgde dat de biopten via de naald uit de borst gezogen werden. Gelukkig doen ze alles via één gaatje, de naald wordt dan steeds een stukje anders gezet terwijl deze in de borst zit. Toen de radioloog dertien biopten had afgenomen, werden deze in de kamer ernaast getest of ze kalkjes bevatten, want anders moest het opnieuw. Maar gelukkig was in de helft kalkjes aanwezig en dat is voldoende. Daarna werd nog een jodiumbron ingebracht zodat de chirurg het gebied makkelijk kan opsporen tijdens de operatie. Omdat mijn bloedplaatjes nog steeds laag zijn, moest de assistent het lang dichtdrukken. Vervolgens werd er een drukverband aangelegd en was ik na een uur klaar met deze behandeling. Op 15 oktober de uitslag!

Eerst met Lars een hapje eten in Amsterdam

Het was een enerverende middag, ik was blij dat het voorbij was. De verdoving begon zijn werking te verliezen en ik had een branderig en pijnlijk gevoel in mijn linkerborst. Gelukkig had ik gelukkig nog een paracetamol van 1000 mg in de auto liggen. Lars had ondertussen een tentje opgezocht waar we iets konden gaan eten, vijfhonderd meter van het AVL. Echt zo’n Amsterdams tentje, aan de buitenkant zag het er een beetje gek uit. Maar eenmaal door de hekken van pallethout was het er loungie en gezellig. De kaart zag er goed uit. Lars bestelde een pizza en ik een gerecht met kip. Even rustig zitten en quality time met Lars doorbrengen. We hebben erg lekker gegeten en hadden daardoor niet veel file op de terugweg naar Waalwijk.