Terugkijkend op 2018

Moment van bezinning: terugkijkend op 2018

Heftig jaar

Mijn jaar is zo anders verlopen dan gedacht. Begin dit jaar maakte ik me op voor de verhuizing naar het nieuwe kantoorpand. Dit werd mijn jaar, zo proostte ik 2017 uit en 2018 in! Ik wilde gaan knallen met de zaak, groeien. En plots zette iemand een grote streep door mijn plannen. Die iemand was ik zelf. We schrijven ons eigen diagram. Daar ben ik van overtuigd, zelfs nu ik ziek ben geworden. De verhuizing kwam er, ik stak al mijn spaarcentjes in de verbouwing want ik beoogde groei. Het eerste kwartaal ging goed. Maar het tweede kwartaal bracht veel onzekerheid toen ik de diagnose kreeg. Ik zie mezelf nog zitten bij die aardige gespecialiseerd verpleegkundige die me vertelde dat het voor 90% borstkanker was. Het mannetje met de hamer kwam voorbij. Het duurde een aantal minuten, maar toen kwam ie toch echt. Warme tranen vloeiden over mijn gezicht. Wat betekende dit nieuws voor mij?

Een ogenblik van onzekerheid

Ik had één ogenblik van pijn en onzekerheid. Namelijk mijn kinderen achterlaten, daar moest ik niet aan denken. We zijn zo hecht met zijn drieën. Even was er die pijn van verlies. Lars heeft geen contact met zijn vader. Alhoewel we dit al eens besproken hadden een aantal jaar geleden en Lars dan bij mijn nicht Alexandra zou gaan wonen. Weet ik dat het een zware dobber voor Lars zou zijn. En dan mijn Mereltje. Ze gaat wel naar haar paps en ondanks dat hangt ze enorm aan mij. Ze zegt wel eens ‘mam, ik blijf altijd bij jou wonen’. Ik dacht aan die twee toen ik naar huis reed, ik weet nog dat op de N261 reed en hun kopjes voor me zag. Oh my god, hoe zou ik die twee los moeten laten als ik de ongeneeslijke vorm zou hebben? Dat moest nog worden onderzocht. Het was een onzeker moment. Natuurlijk heb ik dit nooit aan Merel verteld. Maar Lars kon zelf de conclusie wel trekken op zijn leeftijd en begon meteen te huilen toen ik hem het nieuws vertelde. We moesten afwachten.

Intuïtief voelde ik dat ik hier nog niet klaar was

Dat eerste moment van pijn was er gelukkig maar kort. Tot ik weer contact maakte met iets, ja wat? Dat iets, zeg maar. Ik voelde gewoon dat ik er goed doorheen zou komen. Ik voelde dat ik hier nog niet klaar was. Het altijd optimistische deel van mezelf. Mijn vertrouwen groeide. Anderhalve week zaten we in onzekerheid over mogelijke uitzaaiingen. En natuurlijk dacht ik wel eens, wat als … En dan kwam er toch weer vertrouwen. Na anderhalve week bleek dat ik maar één uitzaaiing had. Het waren wel flinke tumors maar inmiddels goed behandelbaar. Het hele traject zou zo’n anderhalf jaar in beslag nemen.

Schouders eronder

Vanaf het moment dat ik hoorde wat mijn werkelijke diagnose was en hoe het behandelplan eruitzag heb ik een schakelaar omgezet naar ‘schouders eronder’ en gaan. Als ik nu terugkijk naar de chemo-periode zal het vreemd klinken als ik zeg dat het snel voorbij is gegaan. Ik leefde van de ene naar de andere kuur en terugkijkend vind ik dat het voorbij is gevlogen. Misschien is het wel net als zwanger zijn. Dat lijkt ook een lange periode en toch gaat het snel voorbij. Alle vrouwen die gebaard hebben weten dat een bevalling lijden is, het doet zeer en vraagt veel van jezelf op dat moment. En toch als je eraan terugdenkt, denk je niet aan de pijn en het ongemak. Zo is het eigenlijk met deze periode ook. Natuurlijk heb ik geleden. Natuurlijk zat ik er doorheen, maar met het doel voor ogen om weer te genezen, is het lot te dragen.

Kaal

Een kaal hoofd, wie zou me nog aantrekkelijk vinden? Ik ging een haargroeimiddel gebruiken. Gewoon ook tijdens de chemo. Ik moest af en toe wel lachen om mezelf. “Kijk nou naar jezelf, je hebt geen haar, je krijgt chemo’s binnen waar je haar van uitvalt en jij drinkt een haargroeimiddel?!” Af en toe twijfelde ik daar ook wel aan. Maar wat had ik te verliezen? Baat het niet, dan schaadt het niet, toch? En wat ben ik blij dat dit heb gedaan. Mijn haar ging gewoon weer groeien, dwars door de chemo heen. En inmiddels heb ik drie centimeter haar en ben ik al twee keer naar de kapper geweest om het haar bij mijn oren te laten bijknippen. Wat krijg ik leuke reacties op mijn korte haar. Ik deed een fotoshoot bij Kristel van Herpt met mijn nieuwe looks en durfde het na vijf maanden aan om dit online te zetten. Wat een overwinning!

Het jaar 2018 heeft me kracht gegeven

Ik heb moeten knokken, over brengen moeten klimmen en wat heeft me dat veel kracht gegeven. Het heeft me zachter gemaakt, kwetsbaarder. De zin van mijn ziek zijn heb ik nog niet helemaal kunnen benoemen voor mezelf. Steeds een stapje. Ondanks deze heftige ziekte kijk ik niet treurig op 2018 terug. Het jaar heeft me rijk gemaakt. Ik heb mensen om me heen die me door dik en dun steunen. Het is een bijzonder proces voor de kinderen. Ik ben bewuster in het leven gaan staan. Hoe wil ik invulling geven aan de rest van mijn leven? Ik heb een tweede kans gekregen door het op tijd te ontdekken. Nieuwe fantastische mensen zijn op mijn pad gekomen die precies passen bij het proces waar ik nu doorheen ga. Het heeft me ook veel gebracht!

Ik wil jou bedanken

Al die lieve mensen die mij gesteund hebben, met me meegingen naar de chemo’s, me steeds appjes stuurden, me steeds belden, medicijnen haalden, mijn huisje poetsten, kaarten stuurden, op bezoek kwamen, met me meedachten, DANKJEWEL!!! Dankjewel dat je in mijn leven bent ❤️!

2019

Het jaar wat voor me ligt, wordt een prachtig jaar waarin ik genezen zal zijn en al mijn ervaring meeneem. Waarin ik niets als vanzelfsprekend beschouw. En dat is ook mijn wens voor jou. Ik wens je een mooi, gezond en bewust 2019. Geniet en wees dankbaar. Everything can change in a single second.