Ineens waren ze daar, een zee van tranen

Squashen, filmpje en veel tranen

Het overviel me ineens, een zee van tranen, een enorme zee van tranen … De dag begon zo goed. Ik was om half zeven wakker, laat voor mijn doen. De eerste uurtjes van de dag zat ik in mijn badjas achter mijn laptop een aantal projecten bij te werken. Met de bekende kop Chinese kruidenthee naast me. Lars lag nog lekker te slapen en Merel is dit weekend bij haar papa. Genietend van de stilte om mij heen. Wendi had me laten weten dat ze vandaag niet kon komen, ze moest bijtanken. Dat betekende dat ik vanmiddag niets te doen heb en daarom ga ik samen met Lars naar Oisterwijk om te sporten. Sinds twee weken hebben we ontdekt dat we squashen ontzettend leuk vinden. We liggen dubbel van de lol en het lukt al aardig. Daarna doen we nog wat oefeningen in de zaal en haasten ons naar huis. Nog even langs Appie voor een vers stokbrood om daarna een filmpje te kijken voordat Lars om zes uur moest gaan werken. Al met al een heerlijke dag!

Mam, ik ben weg …

Lars liep de deur uit om twee uurtjes bij Appie te gaan werken. En ik zag nog een leuke film om te kijken. ‘The best of me’ … En ineens zit ik enorm te janken, wat een tranen. Ik kan niet meer stoppen merk ik. Als ik denk dat het over is, begint ik weer opnieuw. Ik heb keukenpapier nodig om mijn neus te snuiten en mijn tranen te deppen. Af en toe zet ik de tv even stil. De film gaat over twee jonge mensen die enorm verliefd zijn, door hun omstandigheden geteisterd worden en elkaar niet meer zien. Om elkaar twintig jaar later door het lot weer tegen te komen. De vergankelijkheid van het leven is zo zichtbaar in deze film. Hoe het leven door je handen glijdt met elke keuze die je maakt. Dat raakt me enorm. Sommige dingen heb je in de hand en andere niet. Het gebeurt gewoon. Zoals het feit dat ik ziek werd.

Tranen

Ik vraag me af waar mijn tranen ineens overgaan. Ik voel een enorme pijn vanbinnen. Het komt van heel diep. Inmiddels zijn de jonge mensen uit de film volwassenen geworden die allebei de pijn dragen van verlies, van zich niet geliefd voelen. Dat raakt me. Voel ik me soms niet geliefd? Ja, dit weekend nog door hele eenvoudige dingen. Bijvoorbeeld door een vriendin van een vriendin die lelijke dingen over mij zei, omdat ik niet de dingen doe die ik volgens haar zou moeten doen. Of mijn vader die me een poosje geleden mijn toegang heeft ontzegd voor zijn zeventigste verjaardag, omdat ik niet de dingen doe die ik volgens hem zou moeten doen. Of mijn zus die het niet uit wil praten, omdat ze de lieve vrede wil bewaren. Ineens komt al die pijn naar boven. Een enorme verscheurende pijn. Op het moment dat ik het voel, wil ik het niet voelen. Het doet zoveel pijn, dat ik denk dat ik het niet aankan. Ik voel dat ik er niet meer wil zijn. Zo diep gaat het. Ik loop op en neer voor nieuwe tissues. En dan is de film afgelopen, maar mijn tranen nog lang niet.

‘Hoi mama’, dochter aan de lijn

Midden in mijn overpeinzingen gaat mijn telefoon af en heb ik Merel aan de lijn. “Hoi mama, ik zie dat je mij gebeld had?” “Ja, ik had je gebeld omdat ik benieuwd was hoe de voorstelling van de Notenkrakers was?” “Ja, leuk!” Ze vertelt over het verhaal en de dansers. Wat heerlijk om dat opgewekte o zo bekende stemmetje te horen. We kletsen even en dan hangen we weer op. Ik schiet ook van haar telefoontje vol. Ze wist natuurlijk niet op wat voor moment ze belde. Maar soms heeft Merel bepaalde onbewuste antennes voor timing.

Mijn diagnose heeft me veranderd

Door mijn tranen heen voel ik ook een kracht, omdat ik niet meer de dingen doe die anderen van me willen. Dat is iets wat ik met mezelf had afgesproken. Ook al betekent dat dat ik die mensen niet meer om me heen heb. Ik zet de tv uit en klassieke pianomuziek aan. Ik ga voor Lars een stoofpotje maken. In het begin sta ik te huilen en te koken. Kan het recept bijna niet lezen en mijn bril vult zich met tranen. De gestoofde hertenpeper met verse ravioli is bijna klaar. Ik zet mijn laptop aan en ga schrijven over wat ik nu voel. Volgens mij ben ik al twee uur aan het huilen. Dat is zeldzaam, ik ben meer van de korte tranen zeeën en niet van het eindeloos gesnik. De klassieke muziek, het koken en het schrijven maken me rustig.

Ik verbaas me …

Dat het zo zeer kan doen en kan voelen, alsof je het niet kunt hebben en dat dit gevoel weer wegtrekt. Ik voel me letterlijk lichter worden. Willem, mijn coach, zou zeggen dat dit mijmeren is en mijmeren is goud voor de ziel. In dit proces voel ik naast pijn ook een trots gevoel. Ik ga niet bij de pakken neerzitten, maar doorvoel het. En maak een potje voor Lars die zo thuiskomt. Wat die ouwe ook over me zegt, ik ben een goede moeder voor de kinderen. De liefdeloosheid uit mijn jeugd herhaalt zich niet in mijn warme nestje en daar ben ik verdomd trots op. De intense band met de kinderen geeft zoveel liefde. Er komt een Snapchat binnen van Lars dat hij klaar is met werken, een leuke picture van hem en zijn maat. Dan ben ik trots. Ja, dat zijn wij. Veel contact, gezelligheid en verbinding. Dat is goud waard!

Vol hoofd

Mijn tranen zijn inmiddels langzaam opgedroogd, maar mijn neus en hoofd zitten vol. Heb er hoofdpijn van gekregen. Maar ik vind het niet erg. Naast me ligt een berg vol gesnoten tissues en keukenpapier. Ik ruim het zo op, drink het laatste slokje van mijn glaasje port op en ga zo lekker naar bed. Het is goed geweest om te mijmeren, het geeft ruimte. En nu, op dit moment, voel ik me een tevreden mens.