Weer een stapje in de goede richting
De Vrouwenpoli Boxmeer
Onbeholpen
Als ik opsta om achter haar aan te lopen naar de assistent en zij me voor gaat, sta ik even dicht in haar cirkel. Ik vertel haar dat ik haar een bijzondere en lieve vrouw vind. Ik zie in haar ogen een grote betrokkenheid, maar ook een vlaag van emoties voorbijtrekken. Dat raakt mij ook weer. Vervolgens zeg ik een beetje verlegen dat ik haar toch echt een knuffel wil geven en dat doe ik dan ook. De tranen schieten in mijn ogen. Met een arts over de diagnose kunnen praten, niet alleen vanuit medisch oogpunt maar ook vanuit emotioneel oogpunt, voeding en stress, dat maak ik niet zo vaak mee. Ze stuurt me later via email de inhoud van haar lezing en een gedicht wat Mandela ooit voordroeg. Ze zal mijn dossier overdragen aan haar opvolger, vertelt ze. En ze geeft me al allerlei tips mee. Over een week of zes ga ik terug zodra alle uitslagen bekend zijn en wordt er een plan gemaakt. Ik ben eerlijk gezegd ontzettend benieuwd wat er uit de testjes komt. Ik maak weer een stapje in de goede richting.
Een bijzondere uitnodiging via LinkedIn
Een directeur van een stamcelkliniek stuurt me een uitnodiging om te connecten. Ik accepteer deze en stuur een berichtje terug waarom hij me uitnodigt. Daar ben ik benieuwd naar. Hij stuurt een berichtje terug dat het per ongeluk is gegaan en hij er geen reden voor heeft. Het heeft wel mijn interesse en daarom vraag ik hem of hij kan uitleggen wat hij nu precies doet. Daarna krijg ik van hem een aantal video’s toegestuurd van patiënten die behandelingen hebben ondergaan. En zo ontstaat mijn interesse of het ook toe te passen is voor de restklachten na chemotherapie. Hij vraagt of ik alles op een rijtje kan zetten, zodat hij het aan de interne arts kan navragen. Een week later krijg ik bericht terug dat de klachten die ik heb inderdaad te behandelen zijn! Wauw, nog een stapje in de goede richting.
Van een uitzichtloos gevoel naar hoop en optimisme
Ineens heb ik weer een positief gevoel. In plaats van genoegen moeten nemen met ‘leer er maar mee leven voor de rest van je leven’, heb ik nu weer hoop gekregen. In plaats van mezelf horen balen en denken ‘vertel ik weer hetzelfde verhaal’ krijg ik weer moed. De dagen erna merk ik dat ik weer zin krijg in opruimen. Dingen op orde brengen, kasten uitzoeken, spullen wat ik al lang niet meer in mijn handen heb gehad weggooien of weggeven. Dit gevoel is zo lang weggeweest, ik werd zelfs een beetje onverschillig, het deed me allemaal niet meer zoveel. Ik ben verwonderd wat een ander perspectief met je doet. Eerst het boek van Peskin, dan het contact met de stamcelkliniek en tot slot de Vrouwenpoli Boxmeer. Ineens ziet mijn wereld er anders uit.
Kamer verbouwen
En dan word ik overmoedig, typisch mij. Ik ergerde me al zo lang aan de kamers van de kinderen. Anderhalf jaar heeft alles stilgelegen in huis en stond ons leven in het teken van mijn diagnose. Lars is bijna achttien en Merel werd gisteren (24 januari) tien jaar. Hoogste tijd voor vernieuwing. Voorheen draaide ik daar mijn hand niet voor om. Kamertje sauzene n meubels anders neerzetten, spullen uitzoeken. Het moest afgelopen weekend maar eens gebeuren, besloot ik. In twee fases dan. Eerst opruimen en weggooien wat er weg kan, meubels verschuiven en een keer daarop sauzen. Merel kreeg een hoekbureau van bladen die we op kantoor over hadden. En Lars heeft een andere indeling gekregen waardoor zijn kamer veel praktischer is geworden en er een tweepersoonsbed in past, want dat wil hij zo graag. Hij was de hele dag weg en toen hij thuiskwam was hij zo blij met de nieuwe opstelling. Heerlijk om ze te verrassen. Ook Merel was helemaal blij met haar enorme bureau, nieuwe ladeblokken en nieuwe indeling. Lichamelijk gaat het eigenlijk niet, aan het einde van de dag ben ik gevloerd. Enorme rugpijn, pijnlijke gewrichten in mijn armen en zo intens moe. Maar toch blij dat ik het heb gedaan en om die blije gezichtjes te zien. En ja, ook wel een beetje omdat ik een schuldgevoel heb en een gevoel heb dat ik de kinderen tekort heb gedaan.
Je bent 44 maar hebt geen kracht meer
Ik sausde voorheen in een weekend de hele woonkamer en de trap naar boven. Natuurlijk was ik dan ook moe, maar nu gaat dat niet meer. Beetje schuiven met spullen en meubels uitzoeken dat lukt met wat creativiteit nog wel, met tussendoor even zitten en weer doorgaan. Dagen na deze opruimwoede ervaar ik de uitputting in mijn lichaam. Dat is de terugslag van de chemo. Nu gaan Lars en zijn vriend Mex samen zijn kamer volgend weekend sauzen, super!
Stapje in de goede richting
De eerste uitslag van de Vrouwenpoli is inmiddels binnen. Ik ontvang een brief met een advies: ‘Uit het bloedonderzoek blijkt een verlaagd Magnesium. Selenium en Zink zijn ook iets verlaagd.’ Omdat ik veel last heb van mijn spieren is het aanvullen van Magnesium erg belangrijk. Ik krijg het advies om deze extra te gaan gebruiken. Er lopen nog drie andere onderzoeken. Ik ben ontzettend benieuwd wat daaruit komt en wat ik kan doen om me beter te gaan voelen. De nieuwe huisarts, waar ik naartoe ben overgestapt, is ook erg benieuwd naar de uitslagen en adviezen van de Vrouwenpoli. Inmiddels zijn ook de bloeduitslagen die hij heeft aangevraagd terug en zag ik bij deze uitslagen lage waardes en één hoge die met het beenmerg te maken hebben. Vanavond ga ik bij de huisarts langs voor overleg. Wat voelt het fijn om in ieder geval met diverse artsen in gesprek te zijn.