Ze besloot dat het genoeg was

Het begon op 29 augustus … ‘Mams ligt in het ziekenhuis’

Yvonne appt me die zaterdag met de mededeling dat het waarschijnlijk buikgriep is. Maar het was het begin van haar moedige besluit dat het genoeg is. Mia is inmiddels 85 jaar en al zes jaar zonder haar geliefde Piet. Mia is in het ziekenhuis opgenomen met een grote galsteen die haar maag blokkeert waardoor ze geen voeding meer binnen houd. Maar het jaar ervoor had ze ook al in het ziekenhuis gelegen met benauwdheid en was er borstkanker ontdekt. Binnen enkele dagen wordt duidelijk dat ze terminaal is. Alleen met behulp van een hele zware operatie die niet zonder risico’s is, zou ze haar leven kunnen verlengen. Een familiegesprek volgt en dan het dappere besluit van Mia dat ze niet meer verder wil en stopt met eten.

Thuis

Een week later is Mia weer thuis en heeft dan al een week niet meer gegeten, ze neemt alleen water. Met drie zussen, Yvonne, Jacqueline en Simone zorgen ze voor hun moeder. In het begin denkt iedereen dat ze het hooguit een aantal weken zal duren. Ik wil daarom graag afscheid van haar nemen en Lars ook. We gaan er samen naartoe en zitten met Yv en haar zussen en Mia gezellig aan tafel te kletsen, heel ontspannen en fijn. Het is een heel bijzonder afscheid. Op een gegeven moment wordt Mia moe en gaat ze lekker in het bed liggen wat in de woonkamer staat en dan nemen we definitief afscheid van haar. Lars en ik vinden het een moeilijk moment en eigenlijk ook zo onwerkelijk want ze is nog zo goed. De weken gaan voorbij en Mia gaat er steeds beter uitzien. Yv stuurt regelmatig een fotootje, ze ondernemen leuke dingen met z’n drieën. Het is nog lekker weer in september, ze trekken er steeds op uit.

Oktober breekt aan

De huisarts, dierbaren, de zussen, iedereen is verbaasd over hoe lang Mia het volhoudt. En ook dat ze zo heldere van geest is. Er wordt gelachen, herinneringen opgehaald. Het is een ongelooflijk wonderlijk verhaal. De dood is zo tastbaar, dichtbij en bespreekbaar. Mia weet al wat ze zal dragen in haar kist maar verandert van gedachten en besluit dat dat ze iets anders aan wil. De weken van oktober gaan ook voorbij, niemand durft meer een voorspelling te doen want Mia blijft iedereen verbazen.

Speciale datum

Yv vertelde al eerder dat 29 oktober een speciale dag is voor Mia, de sterfdag van haar zoontje en hun broertje. We hadden het er een paar weken geleden over. Toen leek het nog ver weg en nu komt deze datum heel dichtbij. Rond 26 oktober gaat het in een stroomversnelling en krijgt Mia van de huisarts een injectie om wat meer te slapen. Ook thuiszorg komt voor een pomp om Mia meer comfort te geven. De laatste dagen voelt ze zich veel misselijk. Dit helpt, ze slaapt veel maar wordt tussendoor ook wakker en is er nog steeds contact met elkaar. Yv belt op als ik in de sportschool ben dat ze even raad nodig heeft. Het loslaten vindt ze lastig. Potverdorie, dat is ook moeilijk. Ik voel haar verdriet en ik weet de woorden te vinden waar ze iets aan heeft. Op één of andere manier voel ik ook dat het nog maar een kwestie van uren is.

Op 29 oktober blaast ze haar laatste adem uit

‘s Ochtends vroeg krijg ik een appje van Yv dat mama is heengegaan. Ze is naar Piet en is te midden van haar drie dochters heel sereen overgegaan. Ik vertel het aan Lars die ook mijn gevoelens verwoordt: ‘ik word er echt verdrietig van’. Loslaten, afscheid nemen, de verandering in het systeem waar je deel van uitmaakt, een geliefd persoon is er niet meer. Vorig jaar vierden we hen allemaal kerstmis. Ja, ik voel het verdriet ook. Maar dat is ondergeschikt aan de wens van Mia zelf dat haar tijd gekomen was. Haar besluit was zo krachtig. Ze heeft iedereen doen verbazen, ze bloeide helemaal op, at twee maanden niet en is op een hele mooie manier met haar dierbaren bij zich overgegaan. Op haar rouwkaart staat zo’n mooie tekst:

‘Alles waar je echt van houdt, ook al is het niet gebleven, blijft altijd een deel van jou, een stukje van je leven’

Zo bijzonder

Ik heb dit proces van de zijlijn aanschouwd en gevoeld en voel me zo dankbaar dat ik hier onderdeel van mocht zijn. Het is een onderwerp van alledag, elke dag komen er gaan er mensen. Maar dat je zo actief zelf kunt besluiten op een hele mooie manier te sterven had ik nog nooit meegemaakt. Er heerst vaak een ongemakkelijk gevoel bij de dood en dat was in deze setting juist niet zo. Er werd over gepraat en er zijn hele bewuste keuzes gemaakt door deze 4 krachtige vrouwen. Het was leerzaam, mooi en verdrietig tegelijk. Het is voor mij een spirituele ervaring geweest 🍀.

De toekomst

‘Voor mij breekt nu een nieuwe periode aan. Ik wil graag de show in elkaar zetten. Een diepe wens van mij is om iets te kunnen betekenen met muziek voor mensen met kanker. Hoe dat eruit gaat zien is een creatief proces en is aan het ontstaan. Ik heb in ieder geval weer allemaal leuke plannen voor de toekomst!